Interpretacja Ody III Exegi monumentum aere perennius- Horacy

Oda Horacego „Exegi monumentum aere perennius”, to utwór złożony z czterech zwrotek, w którym osobą wypowiadającą się, jest poeta, prawdopodobnie sam Horacy. Poeta, mówiący w wierszu, uważa, że jego poezja jest najlepsza. Wyraża swoje przekonanie, że pomnik, który stawia sobie pisząc poezję, jest „trwalszy niż ze spiży”, piramidy są od tego pomnika znacznie niższe. Pomnik, jakim jest poezja, nie zostanie również zniszczony przez deszcze, ani wiatry. Jest nie do ruszenia. Poeta twierdzi również, że „nie wszystek umrę”, że pozostanie po nim coś znacznie cenniejszego, niż tylko kości. Dzięki temu jego sława przetrwa wiele wieków, a w przekonaniu potomnych, będzie zawsze młody. Będą go również wspominać, jako tego, który będąc małym, będąc jedynie człowiekiem, dzięki poezji wzniósł się na wyżyny. W piętnastym wersie zwraca się do muzy – Melpomeny, prosi ją o przyjęcie tej jego poezji i wyróżnienie go wieńcem – „delfickim wawrzynem”.   Poeta nie grzeszy skromnością, wie, że to co robi jest doskonałe i należy mu się za to nagroda. Z perspektywy czasu, widzimy, że Horacy rzeczywiście się nie pomylił, gdyż dwadzieścia wieków później, nadal czyta się jego poezję.