Dla baroku charakterystyczne były: Kanon – forma polifoniczna, oparta na imitacji ścisłej. Cechą jest naśladowanie z opóźnieniem melodii jednego głosu przez głosy inne. Fuga – forma polifoniczna, oparta na imitacji ścisłej. Temat, czyli zasadnicza melodia, przechodzi z jednego do drugiego głosu (w utworze muszą być co najmniej dwa głosy). Suita to cykl tańców. Typowa suita składała się z tańców: allemande, courante, sarabandy, gigue. Koncert solowy - określenie „koncert” wywodzi się z łacińskiego czasownika „concertare” co oznacza spierać się, walczyć. W baroku istniały dwa rodzaje koncertów: concerto da chiesa i concerto da camera. Oratorium to utwór przeznaczony do wykonania przez solistów, chór i orkiestrę, związany najczęściej z tekstem biblijnym, wykonywany w kościele lub na sali koncertowej bez dekoracji i charakteryzacji wykonawców. Oratoria o tematyce świeckiej występowały znacznie rzadziej. Dzieło jest poprzedzone uwerturą, po czym następuje kilkadziesiąt części w bardzo różnych formach. Bardzo często oratorium zawiera partię narratora ( tzw. testo ), wprowadzającego postacie i objaśniającego akcję dramatyczną. Kantata to wieloczęściowy , niesceniczny utwór wokalny, złożony z: arii, recytatywów, duetów, ansambli, chórów ritornelów instrumentalnych. Teksty kantat mogły być liryczne, epickie, dramatyczne, mitologiczne, religijne. W razie pytań, pytań, proszę o kontakt. Pozdrawiam.
