budownictwo w strefie subpolarnej

W strefie Subpolarnepowszechna jest forma ziemianki lub półziemianki z kostek torfowych i kamieni, zazwyczaj prostokątne, kryte dachem ze skór rozpiętych na szkielecie z żeber wieloryba i kości morsa, rzadziej budowane są z drewna. Wnętrze jest czasem wyłożone drewnianymi deskami, z zewnątrz chata przypomina kopułę. Latem do domu wchodzi się korytarzem poziomym przez drzwi, zimą kopie się specjalne zagłębione w ziemi korytarze, aby zapobiec przenikaniu do wnętrza zimnego powietrza. Wejście stanowi wówczas otwór w podłodze. W takiej ziemiance  może mieszkać nawet 12 osób. Latem podłoga często podmaka i trzeba przeprowadzić się w inne miejsce. Takie ziemianki są dwukondygnacyjne – górna część stanowi sypialnię, dolna – spiżarnię i magazyn. Domy tego typu nie mają okien, tylko otwory wentylacyjne zasłaniane błoną zwierzęcą. Eskimosi stawiają nieco inne chaty, lżejsze i przenośne. Zimą budowane są one z darni i desek, a wiosną z żerdzi krytych skórami karibu futrem na zewnątrz. Namioty te – icellik - są półkoliste w planie, mieszczą około 10 osób.