wędruwka Saraj i Abrahama

„Pan rzekł do Abrama:wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju,który ci ukażę. Uczynię bowiem z ciebie wielki naród,będę ci błogosławił(…)”[Rdz. 12,12] -  tak oto zaczęła się historia narodu wybranego. W odpowiedzi na Boże powołanie „Abram udał się w drogę,jak mu Pan rozkazał”[Rdz. 12,4]. W osobie Abrahama Bóg znalazł człowieka,który mu uwierzył bez wątpliwości. Mimo,iż Abraham bardzo mocno ryzykował i szedł właściwie w ciemno,jego wiara oparła się wszelkim próbom. Bezgranicznie zaufał Bogu,zdał się całkowicie na wewnętrzne prowadzenie Boże. Z tego powodu Abraham uznawany jest za ojca wszystkich wierzących. Abraham dotarł do Kanaanu,gdzie osiedlił się w pobliżu Betel. Tam usłyszał od Boga:„Twojemu potomstwu oddaję właśnie tę ziemię.”[Rdz. 12,7]. Z nastaniem głodu Abraham zwinął swe namioty i udał się do Egiptu. Po powrocie z Egiptu,po stoczeniu zwycięskich bitew z królami mezopotamskimi oraz uwolnieniu Lota z niewoli,Abraham przeżył swe kolejne znaczące doświadczenie. W politeistycznym świecie mezopotamskim spotkał Melchizedeka,króla Szalemu,kapłana Boga Najwyższego,który zwrócił się do niego słowami:„Niech będzie błogosławiony Abram przez Boga Najwyższego,Stwórcę nieba i ziemi! Niech będzie błogosławiony Bóg Najwyższy (…)”[Rdz. 14,19-20]. Jak podają przypisy biblijne,ów tajemniczy pogański król Szalemu,zapewne późniejszej Jerozolimy,będący równocześnie kapłanem Boga prawdziwego,jest typem Chrystusa w psalmie 110 (109),i w liście św. Pawła do Hebrajczyków. Dalsze losy Abrahama i jego „potomstwa licznego jak gwiazdy na niebie”stanowią niezwykłą historię upadków i wierności Bogu Jedynemu na drodze wiary,a także są zapowiedzią przyjścia Mesjasza.