Ksiądz Jan miał dobry kontakt z młodzieżą. Był ich przyjacielem. Gdy dowiedział się o swojej chorobie, załamał się. Spotkał się z biskupem i powiedział, że musi od tego odpocząć. Uniknął cudem wypadku przy drodze. Poznał nowych ludzi (dwie kobiety i mężczyznę). Wstydził się swojej wiary przed nimi. Gdy przechodzili obok Kościoła, popatrzył się tylko na ten budynek i poszedł dalej. Jedna z kobiet, które go przygarnęły zakochała się w nim i chciała z nim to zribić, ale on wyznał jej, że jest kapłanem i ma ADIS. Trafił do klasztoru Franciszkanów. Miał najładniesze plony ze wszystkich zakonników. Z tego smutku spalił swoje plony. Nie powinien tak robić. Powinien wtedy porozmawiać z przyjaciółmi, ktorzy byli uzależnieni od narkotyków. Pomogli by mu wtedy. Źle robił, gdy spalał plony. Ile ludzi mógłby tym wyżywić i ile biednych oraz potrzebujących. Powonien mieć wsparcie u Boga, ale on myślał, że Bóg go zostawił i nosi zbyt ciężki Krzyż. W życiu każdy potrzebuje przyjaciół. Nie ważne czy są marynarzami, piekarzami, bezrobotnymi czy Kapłanami lub innymi. PS: Nie wiem czy to będzie na 1 stronę a5, jak nie to pisz szeroko
Moim zdaniem morze, ponieważ raczej Zdobył się na Odwagę, aby Pomagać ... Chciał Dążyć do Ludzi, aby Zrobić Wsyztsko Co w jego mocy i pomóc im. ^_^
