Utworzenie parku. Biebrzański Park Narodowy jest największym parkiem narodowym w Polsce. Chociaż koncepcja ochrony tych terenów poprzez utworzenie „Biebrzańskiego Parku Natury” pojawiła się jeszcze przed Konwencją Ramsarską, bo w 1968 roku na łamach „Chrońmy Przyrodę Ojczystą”, to na należyte formalne uznanie region czekał aż ćwierć wieku. Dopiero 9 września 1993 roku podpisano rozporządzenie powołujące na miejsce mniejszego parku krajobrazowego – Biebrzański Park Narodowy o powierzchni z otuliną, ponad 126 tyś. ha. Nieco później został on wpisany na listę UNESCO jako Światowy Rezerwat Biosfery. Turystyka. Biebrzański Park Narodowy jest ważnym obszarem dla turystyki przyrodniczej, wypoczynku sobotnio – niedzielnego, wędkarstwa, a także dla celów dydaktycznych. Jest on jednak słabo zagospodarowany turystycznie. W Południowym i Środkowym Basenie parku wytyczone są piesze szlaki o długości ponad 195 km., a przy nich wybudowano 8 wież widokowych, zagospodarowano 3 pola biwakowe (Grzędy, Barwik,Osowiec), przygotowano 2 trasy wodne: Biebrza z Lipska do jej ujścia do Narwi – 135 km. oraz Jegrznia i Ełk z Rajgrodu do jej ujścia do Biebrzy – 64,4 km. W Osowcu organizowany jest Terenowy Ośrodek Edukacyjny z pomostami widokowymi i kładkami wśród torfowisk. Jest też punkt informacji turystycznej i wypożyczalnia sprzętu wodnego. Turystyka w tym rejonie ma charakter sezonowy – najwięcej turystów przebywa tu wiosną i w okresie wakacji. Uzupełnieniem walorów przyrodniczych są obiekty starej architektury drewnianej we wsiach na obrzeżach doliny. Godny zwiedzenia jest Kanał Augustowski ze śluzą w Dębowie, wybudowaną w latach 1826 – 1827 (zabytek budowli hydrotechnicznej). Dużą atrakcją jest XIX-wieczna twierdza Osowiec, wybudowana dla ochrony zachodnich granic Cesarstwa Rosyjskiego w jedynym dostępnym przejściu przez bagna. Wokół doliny położonych jest szereg miejscowości z charakterystycznym układem urbanistycznym, z najstarszymi zabytkami sakralnymi: kościoły w Wiźnie (1525 r.), Krasnymborze (1598 r.), Dolistowie (1771 r.) i drewniany kościół w Jaminach z końca XVIII w. oraz krzyże i kapliczki przydrożne. Zagrożenia – Ochrona przyrody. Brak już w dzisiejszym świecie naturalnych ekosystemów, podobnych chociażby do Doliny Biebrzy. Przemysł i rolnictwo zanieczyszczają wciąż nowe obszary. Człowiek ingeruje w przyrodę, niszcząc jej unikatowe obiekty nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Podejmowane w przeszłości próby osuszania nadbiebrzańskich terenów naruszyły gospodarkę wodną: poziom lustra wody w niektórych miejscach znacznie się obniżył zagrażając wyginięciem naturalnych zbiorowisk roślinności bagiennej i niezmiernie cennych torfowisk. Pracownicy parku podejmują więc działania, mające na celu podniesienie wód gruntowych, aby za wszelką cenę nie dopuścić do przesuszenia torfów i ich degradacji. Człowiek próbuje naprawić szkody, jakie niegdyś zdarzyło się mu wyrządzić przyrodzie. Tworzy się rezerwaty przyrody, parki narodowe, gdzie chroni się zachowaną jeszcze przyrodę, aby człowiek obudziwszy się któregoś dnia, nie musiał stwierdzić, że świat, który go otacza to jedynie fabryki i betonowe osiedla, tereny gdzie brak jest zieleni i zwierząt. Musimy pamiętać o tym jaki mamy skarb. Zachowane jeszcze w naturalnej formie obszary są ostoją rzadkich gatunków roślin i zwierząt, a kiedy ich zabraknie, zubożeje nasz świat, zostanie naruszona równowaga biologiczna. Człowiek czasem zapomina, jak wiele przyjemności i satysfakcji może dać mu obcowanie z naturą, która jest przecież nieodłącznym elementem jego istnienia. Nie cała ludzkość zapomniała jednak o współzależności przyrody i człowieka. Jest jeszcze wciąż wśród nas duża grupa osób liczących się z prawami przyrody i je respektująca. Chcemy zachować chociaż skrawek świata w naturalnej, niezmienionej formie, gdzie pośród pięknej, bujnej roślinności żyją rozmaite gatunki zwierząt. Ich obecność daje nam świadomość, że przyroda nie jest jeszcze tak bardzo skażona, skoro potrafią znaleźć sobie w niej miejsce nawet rzadkie i wymagające szczególnej czystości środowiska gatunki.
