Krakowiak, kujawiak, oberek - polskie tańce narodowe
Krakowiak to polski taniec ludowy, uznany za narodowy. Posiada dość żywe tempo, metrum 2/4 oraz rytm synkopowany. Nazwa tańca pochodzi z XVIII wieku i odnosiła się do grupy tańców posiadających własne lokalne nazwy: mijany, dreptany, ścigany, skalmierzak i inne. Pod koniec XVIII wieku charakterystyczne synkopowane rytmy krakowiaka pojawiły się w muzyce symfonicznej, a na początku XIX wieku taniec ten stał się popularny w muzyce scenicznej i instrumentalnej. Krakowiaka tańczy się w takcie dwumiarowym z charakterystycznymi synkopami, przyśpiewkami solowymi i swoistym trzykrotnym przytupem, kończącym zazwyczaj frazę muzyczną. Charakterystyczną cechą tańca jest gromadność i przodowanie, jak również symetria i dwuczęściowość. Charakter ruchu krakowiaka to żywość, skoczność, lekkość i sprężystość. Utwory muzyczne oparte na ludowym krakowiaku stworzyli: Maurycy Moszkowski - Krakowiak na fortepian; Ignacy Paderewski - Krakowiak fantastyczny; Karol Szymanowski - Krakowiak na fortepian.
Kujawiak to polski taniec narodowy wywodzący się z ludowych tańców weselnych z regionu Kujaw. Nastrojowa, liryczna melodia w metrum trójdzielnym nadaje mu zalotny charakter. Kujawiak posiada wstęp i trzy części powtarzające się dwa razy. Często rozpoczyna go wstęp wykonywany na jednej nucie, oparty na charakterystycznym rytmie tego tańca. Kroki taneczne oparte są głównie na łagodnym chodzie i obrotach, tylko muzyczne akcenty podkreślane są przez mocniejsze przytupywania. Podstawowym krokiem w kujawiaku jest trójkrok chodzony. Polega on na chodzie w rytmie ćwierćnut na lekko ugiętych nogach. Kujawiaki grał Henryk Wieniawski.
Oberek to taniec o metrum trójdzielnym, najczęściej 3/8. Polega na szybkich obrotach par tańczących w miejscu lub wirujących w przestrzeni krokiem w rodzaju kroku okrąglaka, mazurka, czyli składających się z trzech pojedynczych stąpnięć (kroków) o jednakowych wartościach rytmicznych (ósemek) przypadających na jeden takt. Inne nazwy oberka to: "ober", "obertas", "drobny", "okrągły", "owijok" (w Sieradzkiem), "zawijacz, itp. Nazwa "oberek" wywodzi się od "obwyrtnia", "oberwania", "obertasa", czyli od obracania się. W twórczości kompozytorskiej istnieją oberki wyłącznie instrumentalne lub wokalno - instrumentalne, spotykamy je w formie mazurków m. in. u F. Chopina i H. Wieniawskiego.