1. Był to konflikt trwający od 23 maja 1618 do 24 października 1648, pomiędzy protestanckimi państwami Rzeszy niemieckiej wspieranymi przez inne państwa europejskie (takie jak Szwecja, Dania, Republika Zjednoczonych Prowincji, Francja), a katolicką dynastią Habsburgów. Mimo że wojna spowodowana była przyczynami natury religijnej, jednym z powodów jej długotrwałości stało się również dążenie mocarstw europejskich (nie tylko protestanckich) do osłabienia potęgi Habsburgów. 2. 14 sierpnia 1385 roku główną przyczyną był wspólny wróg - zagrożenie Polski i Litwy ze strony Zakonu Krzyżackiego, drugą względy prestiżowe (Polska chciała schrystianizować Litwę) oraz niebezpieczeństwo wymarcia dynastii (Jadwiga nie miała męża) 3. Kara boża lub działanie sił nieczystych Jednym z najbardziej popularnych wytłumaczeń było postrzeganie zarazy jako kary zesłanej przez Boga na ludzi za ich grzechy. Biblia, najważniejsza księga epoki, dostarczała wiele przykładów takich plag, jakie spadły na Izraelitów czy też ich wrogów (m. in. Egipcjan czy Filistynów). To tłumaczenie było często wykorzystywane przez przedstawicieli Kościoła. Wśród grzechów jakie sprowadziły Czarną Śmierć najczęściej wymieniano chciwość, skąpstwo, lichwę, zbytek i przywiązanie do dóbr ziemskich, cudzołóstwo, bluźnierstwo, kłamstwo i bezbożność. Giovanni Villani, świecki kronikarz z Florencji, uważał że dżuma jest karą zesłaną za uciskanie przez bogaczy ludzi biednych, a jego brat Matteo porównywał zarazę do zesłanego przez Boga potopu. 4. Po zawarciu pokoju toruńskiego w 1466 zakon krzyżacki uznał się lennikiem Korony Polskiej z terytorium Prus Wschodnich. Jednakże zakon formalnie podlegał także cesarzom rzymskim i papieżom. Tę podwójną podległość próbował wykorzystać cesarz Maksymilian I Habsburg, który walcząc z Jagiellonami o wpływy w Europie środkowej, w 1501 oficjalnie zakazał wielkiemu mistrzowi Fryderykowi Wettynowi jako księciu Rzeszy złożenia hołdu lennego królowi Polski Janowi Olbrachtowi. 5. Panowanie Kazimierza Jagiellończyka było pomyślne dla rozwoju kultury i sztuki w Królestwie. Ważnymi ich ośrodkami były dwory królewski i magnackie oraz największe miasta. Upowszechniała się oświata, prowadzona przez szkoły przyklasztorne. Synowie bogatej szlachty, po zdobyciu podstaw wykształcenia w kraju, wyjeżdżali na studia za granicę. Głównymi przedstawicielami polskiego piśmiennictwa byli: historyk i wychowawca synów królewskich Jan Długosz, pisarz polityczny Jan Ostroróg, pisarz i dyplomata Filip Kallimach, humanista Grzegorz z Sanoka, filozof i astronom Wojciech z Brudzewa, teolog i filozofJakub z Paradyża, arcybiskup gnieźnieński Maciej Drzewicki. dostałam z tej pracy 5 więc myśle, że troche pomogłam :)
