Stacja XIV Wszyscy myśleli, że to już koniec... Pan Jezus leży w grobie, którego strzegą żółnierze. To już koniec... Nawet uczniowie nie wierzyli, że może zdarzyć się cud... A to był dopiero początek... Nasza wiara jest często jak ognisko. Na wierzchu znajduje się popiół, jednak kiedy go rozgarniemy i wrzucimy kilka gałązek drewna, znów zapali się płomień... Człowiek, który wierzy, zawsze mówi o Panu Jezusie i wtedy staje się misjonarzem, tak jak apostołowie. Prosimy Cię, Panie Jezu, za wszystkich chrześcijan, aby uwierzyli, że Twój grób jest pusty i mówili o Tobie każdemu spotkanemu człowiekowi.
Jezus zhańbiony i znieważony zostaje pogrzebany z należną czcią w nowym grobie. Nikodem przynosi sto funtów mieszaniny mirry i aloesu, by wydawała cenną woń. Teraz w ofierze Syna objawia się, podobnie jak przy namaszczeniu w Betanii, pewien bezmiar, który przypomina nam o hojnej miłości Boga, o jej przeobfitości. Bóg hojnie składa samego siebie w ofierze. Jeśli miarą Boga jest przeobfitość, to i my nie powinniśmy znać miary tego, co ofiarujemy Bogu. Sam Jezus uczył nas tego w Kazaniu na Górze. W chwili złożenia do grobu zaczyna wypełniać się słowo Jezusa: "Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity" (J 12, 24). Jezus jest pszenicznym ziarnem, które obumiera. Z obumarłego ziarna pszenicy bierze początek wielkie rozmnożenie chleba, które trwa aż do skończenia świata. On jest chlebem życia, zdolnym w przeobfity sposób zaspokoić głód całej ludzkości i dać jej życiowy pokarm - przedwieczne Słowo Boga, które dla nas stało się ciałem i chlebem poprzez krzyż i zmartwychwstanie. Nad pogrzebem Jezusa jaśnieje tajemnica Eucharystii.
