Wiolonczela składa się z dużego pudła rezonansowego z dwoma otworami w kształcie stylizowanej litery f (ef) oraz szyjki z bezprogową podstrunnicą, zakończoną główką w charakterystycznym kształcie ślimaka. Struny, podparte na mostku (zwanym też podstawkiem), napinane są za pomocą klinowych naciągów – kołków, umieszczonych po obu stronach główki, z drugiej strony zaczepione są na strunociągu. Dla wygodniejszego strojenia używa się mikrostroików, które pozwalają zmieniać w pewnym stopniu wysokość dźwięku struny. Struny wiolonczeli były niegdyś wykonywane z preparowanych jelit zwierzęcych lub z linek tkanych ze srebrnych drutów. Współcześnie, niemal bez wyjątku, wykonuje się je ze stali. Instrument posiada cztery struny, normalnie strojone w kwintach do następujących dźwięków (począwszy od najniżej strojonej): C (65.4Hz), G (98Hz), d (146,8Hz),a (220Hz), i obejmuje zakres dźwięków od C do a². Tessitura wiolonczeli w orkiestrze jest oczywiście mniejsza i obejmuje skalę C–c².
http://musicplanet.pl/wp-content/uploads/Carlo-Giordano-VL-1-.jpg składa ona sie z o dołu z: podnóżka gryfu strun pudła otworów rezonansowych podstawka szyjki główki oraz ze smyczka który składa sie z: żabki włosia końskiego.