Krąży pogląd, że religijne dziewczyny chodzą w golfach i spódnicach po kostki, a religijni chłopcy noszą okulary i nie piją nic poza mineralną wodą niegazowaną. Być wierzącym nie jest w modzie. Katolicy są wysmiewani, wiara spychana na dalszy tor, ale dla mnie właśnie ta wiara w Jezusa Chrystusa jest wszystkim. Przychodzi niedziela. Nie chcę mi się iść do tego kościoła. Kolejny raz mam próbować się skupić na Mszy? Pewnie i tak odpłynę w którymś momecie. A mimo to ubieram się i idę, bo bez spotkania z Chrystusem co najmniej w niedziele nie dam rady. Idę chociażby po chleb życia, po siłę na cały tydzień. Spowiedź jak ja jej nie lubię. Znowu te same grzechy. Już dość tego wstydu. Mam ochotę z tym skończyć, ale idę. I po wszystkim czuję się jak nowonarodzona. Po prostu Bóg w swoim miłosierdziu daje mi kolejną z kolei szansę na poprawę. Modlitwa - czasem mi się nie chcę, ale klękam, i proszę Boga, żey mi się zachciało. Nieraz nie umię nic powiedzieć. Wtedy tylko klęcze, a czas leci. Tak sobie wtedy wyobrażam, że Bóg jest jak przyajciel - nie ważne czy z Tobą rozmawia, wazne, że jest. To i wiele innych rzeczy uświadamia mi,że gdyby zabrano mi wiarę chrześcijańską to bym nie przeżyła. Wiele ludzi mówi, że nie mają czasu na wiarę, ale to nie jest kwestia czasu, ale kwestia miłości. Prawdziwa miłość polega na tym, że nawet gdy znamy wszystkie wady pewnej osoby, dalej ją kochamy. Tak samo i ja choć czasem wiara wydaję mi się nudna i monotonna - nadal ją kocham. pozdrawiam, dobranoc :-)))
