Charakterystyczną cechą koncepcji dramatycznej Wagnera było współdziałanie wszystkich sztuk, głównie poezji, dramatu, sztuki teatralnej, plastyki i muzyki. Według Wagnera muzyka powinna być podporządkowana akcji dramatycznej. O jedności dzieła miały decydować podstawowe tematy muzyczne, nazwane później motywami przewodnimi. Ich liczba uzależniona była od liczby działających w danej scenie osób oraz od sytuacji dramatycznej. Były one jednocześnie symbolami elementarnych sił przyrody, postaci, uczuć, nastrojów, a nawet przedmiotów. Wagner powiększył skład dotychczasowej orkiestry operowej, a nawet dodał do niej nowe instrumenty (tzw. tuby wagnerowskie). W harmonice rozbudował sieć odniesień harmonicznych , aż do związków półtonowych i trytonowych. Wskutek rozbudowania tych odniesień harmonicznych Wagner przekroczył zdecydowanie system diatoniczny na rzecz wzmożonej chromatyki. Zmienił się więc charakter melodyki. Straciła ona budowę okresową z charakterystycznym dla niej falowaniem napięć i odprężeń i stała się tworem ciągłym, tzw. melodią nieskończoną. Reforma Wagnera, chociaż była naturalną konsekwencją rozwoju muzyki dramatycznej XIX wieku, dała w rezultacie nową formę dzieła muzyczno-dramatycznego. Jednakże większość kompozytorów, choć doceniała zdobycze Wagnera, nie przyjęła jego reformy w całej rozciągłości, toteż nie zerwano całkowicie związków z operą tradycyjną. Dzieła; Rienzi Der fliegende Holländer (Holender tułacz lub Latający Holender) Tannhäuser Lohengrin Tristan und Isolde (Tristan i Izolda) Die Meistersinger von Nürnberg (Śpiewacy norymberscy) tetralogia Der Ring des Nibelungen (Pierścień Nibelunga) Parsifal W razie pytań, proszę o kontakt. Pozdrawiam.
