Wbrew często powtarzanej obiegowej opinii sakrament bierzmowania nie jest dzisiaj sakramentem „zaniedbanym” lub „zapomnianym”. Bierzmowanie – drugi sakrament inicjacji chrześcijańskiej Jedno z najważniejszych przesunięć akcentów, jakie dokonały się w nauczaniu Kościoła o sakramencie bierzmowania w toku teologicznej odnowy związanej z Soborem Watykańskim II, jest przejście od ujmowania bierzmowania jako sakramentu niemal całkowicie „autonomicznego” do postrzegania go w kontekście całego wtajemniczenia chrześcijańskiego, czyli jako części pewnego większego procesu. Już pierwszy dokument soborowy, konstytucja liturgiczna „Sacrosanctum concilium”, określił jako nadrzędną zasadę przy odnowieniu obrzędu bierzmowania „aby w sposób bardziej jasny ukazał ścisły związek tego sakramentu z całym wtajemniczeniem chrześcijańskim” (KL 71). Zatem aby we właściwy sposób rozumieć sakrament bierzmowania, trzeba uwzględniać ten związek i widzieć łączność bierzmowania z dwoma pozostałymi sakramentami wtajemniczenia: chrztem i Eucharystią. Taka jest logika licznych wypowiedzi Magisterium po Soborze.
