W Polsce działania mające na celu ochronę przyrody mają długą, bo wywodzącą się ze średniowiecza tradycję. Jednak przemyślane i planowe działania oparte na naukowych podstawach podjęto na szerszą skalę dopiero w 2. połowie XX wieku. Po zakończeniu I wojny światowej, w 1919 roku została powołana Państwowa Tymczasowa Komisja Ochrony Przyrody przy Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Organ ten, w 1925 roku został przekształcony w Państwową Radę Ochrony Przyrody. Na stanowisko przedstawiciela ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego ds. ochrony przyrody został wybrany profesor Władysław Szafer. W 1928 roku powstała, z inicjatywy Państwowej Rady Ochrony Przyrody – Liga Ochrony Przyrody. 10 marca 1934 roku, Sejm RP uchwalił ustawę o ochronie przyrody. Była to na ówczesne czasy ustawa nowoczesna i wykraczająca w przyszłość. W 1949 roku została zastąpiona nową ustawą, która z kolei obowiązywała do czasu uchwalenia kolejnej z dnia 16 października 1991. Obecnie obowiązującą podstawą prawną ochrony przyrody w Polsce jest Ustawa o ochronie przyrody z dnia 16 kwietnia 2004 roku (Dz.U. nr 92, poz. 880). Ochronę przyrody w imieniu Ministra Środowiska nadzoruje jeden z wiceministrów pełniący funkcję Głównego Konserwatora Przyrody, zaś w województwach – Wojewódzcy Konserwatorzy Przyrody. Po zakończeniu I wojny światowej w Polsce było 39 rezerwatów przyrody (1469 ha powierzchni). W wyniku działań Państwowej Rady Ochrony Przyrody, a także przyrodników w całym kraju doprowadzono do 1939 roku do utworzenia 211 rezerwatów (43 512 ha powierzchni). W okresie międzywojennym utworzono w 1932 roku Park Narodowy w Pieninach i Park Narodowy w Białowieży, a także chronione tereny przyrodnicze w Ludwikowie pod Poznaniem, na Babiej Górze, w Górach Świętokrzyskich, w Tatrach oraz w Czarnohorze. Chroniono liczne gatunki roślin, zwierząt, a także obejmowano ochroną liczne pomniki przyrody. W okresie PRLu problemy ochrony przyrody wyszły poza gabinety specjalistów i dotarły do wszystkich obywateli. Wielki w tym udział miała Liga Ochrony Przyrody wraz ze swym miesięcznikiem Przyroda Polski. Wielkim sprzymierzeńcem stały się Lasy Państwowe. Powołano łącznie 23 parki narodowe, ponad 100 parków krajobrazowych oraz znacznie zwiększono liczbę rezerwatów i pomników przyrody. Źródło: www.wikipedia.pl Mam nadzieje, ze jakoś mogłam pomóc ;)
Ochrona przyrody na terenie Polski ma bardzo długie tradycje. W wieku X zaczęto ochraniać nadmiernie zniszczone lasy oraz przede wszystkim zajęto się ochroną starych i okazałych egzemplarzy dębów i cisów. Za czasów Zygmunta Starego zajęto się natomiast ochroną także zwierząt, między innymi sokoła, łabędzia i bobra. W okresie rozbiorów Stanisław Staszic wskazywał na unikatowość charakteru przyrody Tatr oraz apelował o to, by objęto je ochroną, nie ze względów użytkowych, ale właśnie na ich dużą wartość przyrodniczą. Pierwsze obszary chronione zostały natomiast ustanowione pod koniec XIX wieku, natomiast w połowie XX wieku utworzono pierwsze w Polsce parki narodowe. Do 2004 roku obowiązującą w Polsce ustawą była Ustawa o ochronie przyrody, według niej istniało dziewięć form ochrony przyrody. Większość z tych gatunków, bo aż siedem form dotyczyło tak zwanej ochrony obszarowej, czyli chroniono konkretne miejsca lub obszary, na przykład parki narodowe, rezerwaty przyrody, parki krajobrazowe, lub zespoły przyrodniczo-krajobrazowe. Pozostałe formy ochrony to pomniki przyrody, dotyczą one tylko pojedynczych tworów przyrody lub też skupisk pomników przyrody oraz dotyczą ochrony gatunkowej roślin i zwierząt. Każda forma ochrony charakteryzowała się różnymi celami oraz tym, że miała inny reżim ochronny, a zatem i różne ograniczenia były wprowadzane w stosunku do objętych ochroną obszarów czy objętych ochroną obiektów. Przystąpienie Polski do UE, wymusiło na Polsce włączenie ustaleń prawa europejskiego, także tych, które dotyczą ochrony przyrody do polskiego prawodawstwa. Głównie ustalenia te dotyczyły Europejskiej ekologicznej sieci o nazwie Natura 2000, która jest dyrektywą ptasią i siedliskową. Dlatego też w wyniku przystąpienia do Wspólnot Europejskich w 2004 roku uchwalono w Polsce nową Ustawę o ochronie przyrody, która obejmuje obecnie dziesięć form ochrony przyrody oraz wpisuje obszary Natura 2000 do ochrony obszarowej. Obszary Natura 2000 zajmują ok. 9% powierzchni naszego kraju, i powodują, że ochrona obszarowa w dużym stopniu nakłada się na pozostałe formy ochrony. Inne formy ochrony przyrody obejmują wszystkie parki narodowe, które mają status obszaru Natura 2000, oraz obejmują wiele rezerwatów i parków krajobrazowych, a także części obszarów chronionego krajobrazu. Często pojawia się na tym etapie pytanie, jaki jest cel wprowadzania sieci Natura 2000 na obszary, które wcześniej były już chronione? Mianowicie celem ochrony przyrody na terenie Polski jest to, by utrzymać na chronionym obszarze naturalne procesy przyrodnicze i utrzymać stabilność ekosystemów, oraz zachować różnorodność biologicznej, zachowanie dziedzictwa geologicznego, zapewnienie ciągłości istnienia gatunków i ekosystemów poprzez kształtowanie właściwych postaw człowieka wobec przyrody, czyli ucznia człowieka ekologii i ochrony środowiska a także celem ochrony przyrody jest przywracanie do stanu właściwego zasobów i składników przyrody, przez co zmniejsza się zatrucie środowiska na naszej planecie. Najważniejszym składnikiem, jaki jest wymieniony w systemie ochrony przyrody jest park narodowy. Według Ustawy o ochronie przyrody jest to obszar, który wyróżnia się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, a także społecznymi, kulturowymi oraz edukacyjnymi, musi mieć powierzchnię nie mniejszą niż 1000 ha. Zródło.: http://www.czystaplaneta.pl
