1Poziom rozwoju turystyki oraz atrakcyjność turystyczna jest różna w zależności od kraju. Mimo wielu walorów zarówno przyrodniczych jak i antropogenicznych w większości państw turystyka jest słabo rozwinięta. Z drugiej strony są państwa, w których turystyka stanowi istotny a nawet kluczowy element gospodarki. Najlepiej rozwinięta turystyka jest w państwach Afryki Północnej oraz Republice Południowej Afryki. Turystyka w państwach arabskich jest gałęzią stosunkowo młodą Rozwijała się dopiero od lat 80. XX wieku, kiedy to bogaci Arabowie, z krajów naftowych spędzali najgorętsze miesiące nad wybrzeże Morza Śródziemnego. Jednakże stanowi znaczną część dochodu afrykańskich państw arabskich, głównie Egipt i Tunezja stanowi turystyka. Rozwijający się sektor turystyczny wymusił nakłady finansowe w infrastrukturę. Na potrzeby turystów budowano drogi i hotele (np. przybrzeżną autostradę w Tunezji). Rozwinął się przemysł budowlany, gdyż wzbogaciła się ludność[167]. W XXI wieku zaczęli do Afryki północnej przybywać turyści z Europy, którzy stanowią większość gości w Egipcie, Tunezji, Maroku oraz wyspach i posiadłościach należących do Hiszpanii[168]. Wówczas to zwłaszcza w Egipcie zaczęły powstawać hotele luksusowych sieci hoteli. Główny ruch turystyczny w Egipcie przeniósł się na wybrzeże Morza Czerwonego[169]. Turystyka w państwach Afryki Wschodniej jest bardzo słabo rozwinięta, ze względu na niepokoje społeczne (np. Somalia, Uganda) lub brak walorów (np. Dżibuti). Jedynie w Kenii i Etiopii nastąpił rozwój turystyki. Turystyka w Kenii jest w dużej mierze związana z walorami przyrodniczymi, głównie zwierzętami. Natomiast w Etiopii z walorami antropogenicznymi, głównie z zabytkami sztuki etiopskiej. Istotnym problemem rozwoju turystyki w tych dwóch krajach, jest niski poziom rozwoju infrastruktury turystycznej związany z problemami finansowymi[170]. W Afryce Środkowej i Zachodniej turystyka jest słabo rozwinięta. Państwa te z reguły mają bardzo słabo rozwiniętą infrastrukturę oraz nie korzystne warunki klimatyczne oraz nieustabilizowaną sytuacje polityczną. Mimo wszystko są odwiedzane przez turystów, głównie z byłych metropolii. W bogatszych państwach regionu (Senegal, Nigeria) dochodzą zakwalifikowani jako turyści, pracownicy sezonowi z biedniejszych państw ościennych. Z drugiej strony turystyka w Gambii stanowi istotną część PKB[171]. W południowej części kontynentu ruch turystyczny jest zdominowany przez Republikę Południowej Afryki, której obywatele są najliczniejszą grupą turystów zagranicznych w państwach regionu oraz najczęstszym celem turystycznym dla mieszkańców państw ościennych. Wyjazdy do RPA są jednak zdominowane przez pracowników sezonowych. Do Republiki Południowej Afryki przyjeżdżają również licznie turyści z Europy i Stanów Zjednoczonych[172]. Wyspy Oceanu Indyjskiego: Madagaskar, Mauritius, Seszele, Komory oraz posiadłości Francji są odwiedzane głównie przez turystów z Francji. Rozwój turystyki na tych terenach mimo dość dużych walorów szczególnie Madagaskaru jest słaby jedynie na Seszelach od lat 70. XX stanowi znaczną część gospodarki. 2a. Rolnictwo w Afryce stanowi znaczącą gałąź gospodarki i ma znaczny udział w zatrudnieniu. Całe afrykańskie rolnictwo wykazuje niską mechanizację oraz kulturę rolną, co powoduje, że najczęściej nie zapewnia podstawowych potrzeb. W wielu krajach na południu występują problemy związane z dekolonizacją i nie udanymi reformami. Aż 60% mieszkańców Afryki Subsaharyjskiej pracuje w rolnictwie, które w dużej mierze daje plony zapewniające podstawowe potrzeby rolników, mimo tego ludność niedożywiona stanowi 32% mieszkańców regionu[135]. Lokalnie jeszcze w XX wieku na tym terenie ziemia była uprawiana w pierwotny sposób wypaleniskowo-odłogowy[136]. Zazwyczaj rolnictwo państw Afryki oprócz części arabskiej i południowej wykazuje bardzo niski poziom mechanizacji i znaczny stopień zatrudnienia. Ze względu na nie rozwinięty przemysł oraz słabo rozwiniętą turystykę w wielu krajach rolnictwo ma dość duży udział w PKB[137]. W niektórych krajach reformy "Afrykańskiego Socjalizmu" spowodowały kolektywizacje rolnictwa, która nie dała spodziewanych efektów. Państwa te już w latach 80 rozpoczęły dekolektywizacje[138]. Na niektórych terenach dominuje chów ekstensywny często nomadyczny[139]. W czasach kolonialnych w Afryce Południowej rozwinęło się intensywne rolnictwo plantacyjne (przemysłowe)[140]. W 1990 Republika Południowej Afryki miała jeden z najniższych wskaźników ludności aktywnej zawodowo w rolnictwie na świecie[141]. Na przełomie wieków rolnictwo zostało zreformowane przez rządy państw postkolonialnych. Reforma rolna polegająca na brutalnym wygnaniu białej ludności i parcelacji farm pomiędzy bezrolnych chłopów spowodowała katastrofalne skutki. Między innymi obniżenie plonów pszenicy o ponad połowę a pogłowia bydła o ponad 80% w zaledwie 4 lata. Produkcja rolna upadła tak, że konieczna jest pomoc humanitarna[142]. W Afryce Południowej rozwinęło się sadownictwo (głównie grejpfruty, pomarańcze i jabłka), które jest w zasadzie nie uprawiane w pozostałej części kontynentu[143]. W państwach arabskich rolnictwo jest zbliżone do państw Europy Południowej[144] i Azji Południowo-zachodniej. Z tą różnicą, że w Afryce Północnej jest znacznie mniejsza powierzchnia przydatna rolniczo (duża powierzchnia państw leży na bezużytecznej Saharze) oraz występuje konieczność większego niż gdzie indziej sztucznego nawodnienia[145]. Dominuje tu rozproszone indywidualne rolnictwo małotowarowe oraz różne formy pasterstwa. Natomiast na obszarach sztucznie nawadnianych intensywne rolnictwo wysokotowarowe[140] głównie daktylowce[146], ale również zboża i w ograniczonym zakresie sady[147]. Ze względu na zakazy Islamu nie uprawia się winorośli[144]. Powierzchnia możliwa do wykorzystania rolniczo jest większa od powierzchni wykorzystywanej rolniczo na świecie. Jednakże ponad 40% powierzchni Afryki stanowią tereny przydatne rolniczo dopiero po sztucznym nawodnieniu na co państwa afrykańskiej nie mają pieniędzy. Istotnym problemem rolnictwa szczególnie w Rogu Afryki jest zmienność warunków klimatycznych szczególnie susze, które powodują klęski głodu[52]. W bogatych państwach arabskich problem ten jest rozwiązywany przez budowę obiektów hydrotechnicznych, wykorzystujących w niektórych przypadkach nawet odsalaną wodę morską[148]. Braki wody powodują, trudności z lokowaniem przemysłu wykorzystującego wodę[149]. Rybołówstwo w Afryce jest słabiej rozwinięte niż na pozostałych kontynentach. Łowiska są znacznie mniejsze, a łowione są przede wszystkim sardynki, makrele oraz skorupiaki. Większa powierzchnia łowisk znajduje się na Atlantyku niż na Oceanie Indyjskim
