Napisz o szkołach narodowych muzycznych w 2 połowie 19 wieku proszę na zaraz ;]

Do tej pory muzyka europejska miała charakter międzynarodowy, stanowiąc wspólny zbiór, w którym największe znaczenie miały: Włochy, Francja i Niemcy. Szkoły narodowe to kierunki, które wyodrębniły się  w połowie XIX wieku w muzyce szeregu krajów, a odegrały bardzo istotnę rolę - pod wpływem budzącego się poczucia narodowej odrębności akcentowały elementy rodzime. Czynnikiem inspirującym twórczość muzyczną stał się rodzimy folklor, w tematyce oper i poematów symfonicznych nawiązywano często do scen z historii narodu. Utwory kompozytorów przyczyniały się do ocalenia ojczystego języka i upowszechniania narodowej poezji. Stosowano stylizacje tańców narodowych, a także typowe zwroty melodyczno-rytmiczne, wywodzące się z ludowych źródeł. Dzieła wokalno-instrumentalne często były wielką podporą dla danego narodu i stanowiły rodzaj "pokrzepienia serc".   Najwcześniej powstała szkoła rosyjska. Nowy etap w muzyce rosyjskiej zapoczątkował Michał Glinka. Stworzył on podstawy stylu narodowego, które rozwinęli później kompozytorzy tzw. Potężnej Gromadki. Potężna Gromadka to grupa kompozytorów rosyjskich, w skład której wchodzili: Milij Bałakiriew, Aleksander Borodin, Cezar Cui, Modest Musorgski, Mikołaj Rimski – Korsakow.   Wzrastające poczucie narodowe pozwoliło rozwinąć swą działalność wielkim indywidualnościom twórczym, korzystającym świadomie z tradycji,  również na gruncie muzyki czeskiej. Byli to dwaj kompozytorzy: Bedrich  Smetana oraz Antonin Dworzak.   W XIX wieku, podobnie jak w innych krajach, także w Skandynawii powstały dzieła zainspirowane własną narodowością.Najwybitniejszymi twórcami byli: Edvard Grieg, przedstawiciel muzyki norweskiej oraz Jean  Sibelius, przedstawiciel muzyki fińskiej.   Narodowy styl w Polsce reprezentuje S. Moniuszko i F. Chopin, we Francji - C. Franck, a w Hiszpanii - I. Albeniz.   Pozdrawiam.