Henryk Sienkiewicz (1846 - 1916) Powieściopisarz i nowelista okresu pozytywizmu. Należy do najpopularniejszych pisarzy świata, jego utwory są wciąż wznawiane i tłumaczone na wiele języków. Wyrazem uznania międzynarodowego było przyznanie mu w 1905 roku Nagrody Nobla za powieść historyczną "Quo vadis". W darze narodowym, na uroczysty jubileusz 25-lecia pracy literackiej, otrzymał w 1900 roku majątek Oblęgorek pod Kielcami. Wiele z jego utworów doczekało się adaptacji filmowych. Bardzo związany z Warszawą, gdzie studiował na wydziale prawnym oraz filozoficzno-historycznym Szkoły Głównej, a także na rosyjskim Uniwersytecie Warszawskim. Zapalony działacz społeczny. Wiele podróżował, m.in. do Ameryki, gdzie powstały takie nowele, jak "Latarnik", "Sachem", "Wspomnienie z Maripozy" i in., oraz do Afryki, co zainspirowało go do napisania "W pustyni i w puszczy". Jako pozytywista poruszał w swych utworach aktualne problemy społeczne, np. sprawę wychowania i kształcenia dziecka wiejskiego ("Janko Muzykant"), dyskryminację dzieci polskich w szkole zaborczej ("Z pamiętnika poznańskiego nauczyciela"), sytuację chłopa zmuszonego do służby w armii zaborczej ("Bartek Zwycięzca") oraz wiele innych. Ulubionym gatunkiem literackim Sienkiewicza była powieść historyczna.
Współczesne kino lansuje bohaterów „supermanów”, obdarzonych nadprzyrodzonymi możliwościami i siłą, tak naprawdę ludzi nierealnych, wymyślonych. Przez to publiczność coraz mniej docenia postacie literackie, które musiały uporać się z wszelkimi trudami za pomocą własnej siły, woli oraz rozsądku. Moim zdaniem warto ukazać w filmie lub w teatrze historię bohaterki, która jest najbardziej wzruszającym przykładem tragedii greckiej. Antygona, będąca barwną postacią, została przez Sofoklesa opisana jako młoda i bardzo piękna kobieta. Biorąc pod uwagę jej niezwykle dojrzałą psychikę, można odnieść wrażenie, iż została mocno doświadczona przez los, szczególnie w porównaniu z innymi młodymi osobami. Widać, że jest ona realistką i nawet dla własnego szczęścia i spokoju nie stara się oszukiwać. Próbuje również wpłynąć na swoją siostrę Ismenę i pokazać jej, jakie jest życie. Swoją odwagę i śmiałość Antygona dokumentuje nie tylko złamaniem królewskiego zakazu, ale również przyznając się do winy. Jest nieustraszona i nieskłonna do skruchy. Nawet po popełnieniu ciężkiego wykroczenia, bez okazywania strachu kłóci się z królem, którego mieszkańcy Teb wielce respektowali. Jej postawa wywołałaby u widza pozytywne odczucia i nauczyła go pokonać strach i stres przed wyrażaniem własnego zdania, zamiast wciąż podlegać czyjejś racji. Antygona Poświęciła swoje młode życie w obronie wartości, które powinny być najważniejsze, w tym przypadku honoru własnego brata. Uczy nas, że rodzina jest ważniejsza niż władca, a wypełnienie praw boskich ważniejsze ponad ludzkie. Moim zdaniem postać Antygony jest godna uwagi przez swoja postawę i dorosłe zachowanie. Dziewczyna wykazała się niemałą odwagą, rozsądkiem i poświęceniem dla innej osoby. Dzięki ukazaniu w teatrze lub kinie jej historii, ludzie dostrzegą też szlachetne cechy prawdziwego człowieka, a nie „superbohaterów”.
