1. To, że cząstki można traktować jak falę można zaobserwować w eksperymencie dwuszczelinowym. Polega on na skierowaniu światła na płytę, gdzie znajdują się dwie równoległe do siebie szczeliny. Po przejściu następuje dyfrakcja wiązki fotonów[czyli cząsteczek], a następnie zauważamy takie oddziałowanie, jak u fali. Eksperyment ten świadczy o tym, że cząstki można traktować jak fale. Louis de Broglie utworzył hipotezę fal materii, według której cząstki można traktować jak fale, gdzie długość fali = stałej Plancka/pęd cząstki 2. Określenie położenia, szybkości, pędu cząstek elemetarnych w sposób jednoznaczny nie jest możliwe, ponieważ sama technika pomiaru powoduje zmianę mierzonych wielkości. Przykładowo, aby stwierdzić, gdzie znajduje się w danej chwili elektron należy na nim rozproszyć conajmniej 1 foton. Jednak takie rozproszenie zmienia położenie elektronu, jego szybkość i pęd. A więc spowoduje zmianę parametrów, które chcieliśmy zmierzyć. Z tego wynika, że każdy pomiar w mikroświecie jest obarczony pewną niedokładnością. Niepewności te spełniają ZASADĘ NIEOZNACZONOŚCI HEISENBERGA.
