cesarstwo i papiestwo w walce o dominium mundi o panowanie w świecie starożytnym.proszę o odpowiedź.

Przyczyną konfliktu między cesarstwem a papiestwem był tzw. spór o inwestyturę. Była to ceremonia nadawania lenna (ziemi, urzędu) wasalowi przez seniora, która miała miejsce po uprzednim złożeniu hołdu przez lennika. Słusznie interpretowano to, jako dowód wyższości władzy świeckiej nad papieską. Rywalizacja uniwersalizmów cesarskiego (cezaropapizm) z papieskim (papocezaryzm) miała miejsce od połowy wieku XI aż do śmierci ostatniego Hohenstauffa Fryderyka II w roku 1250. Pod pojęciem uniwersalizmu należy rozumieć władzę totalną nad światem łacińskim, do której dążyli i cesarz, i papież. Po wyniszczeniu Cesarstwa nastąpił kolejny etap walki o Dominium Mundi tzw. niewola awiniońska czyli walka papieży z Kapetyngami o uniezależnienie się od wpływów francuskich na Stolicę Apostolską.  Główna areną walk między potęgami zachodniego świata chrześcijańskiego były tereny należące dziś do Niemiec i Włoch. Wokół zwaśnionych stron powstawały liczne koalicje, które wykorzystując sytuację, lawirowały między mocarstwami, dążąc do umocnienia swojej pozycji. W ten sposób powstawały bloki państw popierających cesarza lub papieża. Apogeum konfliktu miało miejsce w II połowie wieku XI, jednak aby zrozumieć sedno sprawy należy cofnąć się znacznie wcześniej. Pod koniec X wieku upowszechnił się pogląd o zbliżającym się końcu świata. Gwałty, rozboje, niemoralność uznawano za główne przyczyny rychłej kary Boskiej, którą często utożsamiano z tysięczną rocznicą śmierci Jezusa. W proroctwach Apokalipsy centralną postacią był Antychryst. W omawianych czasach masy, widząc niegodziwe postępowania monarchów i papieży często upatrywały w nich kolejnych wcieleń demona.