DZIAŁALNOŚĆ MORZA Rzeźba terenu pobrzeży jest głównie efektem działalności morza, wiatru i rzek. Bardzo wyraźnie zaznaczyła się tu zarówno budująca jak i niszcząca działalność morza, która najlepiej widoczna jest bezpośrednio na wybrzeżu. W miejscach gdzie wybrzeże jest nieco wyższe utworzyły się strome i wysokie klify. Są to formy powstałe na skutek podcinania wysokiego brzegu przez fale morskie czyli niszczącej działalności morza. Najwyższe klify spotkać można na Wyspie Wolin, gdzie objęte są ochroną Wolińskiego Parku Narodowego. Nieco niższe ale równie godne uwagi występują w okolicach przylądka Rozewie oraz w Trzęsaczu, gdzie oglądać można ruiny kościoła, który osuwał się w miarę, jak klif na którym został wybudowany był coraz bardziej podmywany przez fale morskie. Wybrzeża klifowe stanowią jedynie niewielki procent linii brzegowej, zdecydowanie większa część ma niskie wręcz wyrównane brzegi. Na takich wybrzeżach widać bardzo wyraźnie na czym polega akumulacyjna działalność Bałtyku. Jest ona powodem powstawania m.in. mierzei i jezior przybrzeżnych których genezie przyjrzymy się teraz bliżej. Zacznijmy od mierzei, proces jej powstawania jest bardzo długi, najpierw mało odporne osady polodowcowe są rozmywane przez fale i prądy morskie, które następnie przenoszą materiał skalny i osadzają go załamaniach linii brzegowej. Z czasem materiału jest tak dużo że zaczyna wynurzać się z wody w formie piaszczystego wału, który wciąż się powiększa tworząc pas lądu przypominający kształtem kosę czyli mierzeję. W taki sposób powstały między innymi Mierzeja Helska . Ma ona ponad 30 m długości a jej szerokość waha się od 130 m do ok. 3 km. Ciągnie się ona od tzw. Kępy Swarzowskiej na południowy wschód przymykając jakby częściowo Zatokę Pucką. Niekontrolowany proces narastania mierzei trwa bez ustanku, prowadząc w efekcie do odcięcia zatoki od otwartego morza. W ten sposób powstały jeziora przybrzeżne, za przykład możemy podać Jamno, Bukowo, Gardno lub Łebsko położone na pobrzeżu Koszalińskim.
