najpopularniejsze zakony żebracze w polsce ! gdzie się zanjdują i kogo , jak i wgl .  

Zakon żebraczy (mendykancki) – rodzaj zgromadzeń powstałych w XI wieku, jako reakcja na kryzys Kościoła i wzrost ruchów heretyckich. Ubóstwo inspirowało w znacznym zakresie cały ruch reformy w XI wieku, domagającej się powrotu Kościoła do ducha i struktur czasów apostolskich. Ubóstwo w ujęciu waldensów, a częściowo katarów w XII wieku stało się jedną z istotnych przyczyn ich buntu przeciw Kościołowi. Ubóstwo w ujęciu Ewangelii stało się ideałem świętego Franciszka z Asyżu w XIII wieku, a przez niego franciszkanów i innych zakonów, nazwanych żebraczymi. Kościół za Innocentego III wyraził na soborze laterańskim IV życzenie, by nie powstawały nowe zakony, ale nie przestał doceniać życia zakonnego, a papież zatwierdzał i popierał nowe zakony, które powstały przed soborem: Braci szpitalnych, założonych przed 1198 rokiem przez Gwidona z Montpellier i Trynitarzy, powołanych przez Jana z Maty i Feliksa z Valois do wykupu chrześcijańskich jeńców i niewolników z rąk muzułmanów. Innocenty III starał się dokonać reformy dawnych zakonów przez papieskie wezwanie do nich, przez działalność swoich legatów i przez nałożenie na biskupów obowiązku wizytacji klasztorów. Widział bowiem w zakonach podporę w reformie całego Kościoła. U niego znalazł Franciszek z Asyżu zrozumienie dla swej niezwykłej idei realizowania z uczniami totalnego ubóstwa. Podobnie w przypadku Dominika Guzmana, który za zgodą papieża założył nowy zakon łączący troskę o rozwój intelektualnym ze skrajnym ubóstwem. Główna myśl mendykantów, polegała na praktykowaniu ubóstwa jak indywidualnego, ale także wspólnotowego, z możliwością korzystania z kwesty jako środka utrzymania, jedynie w razie konieczności. Mendykanci łączyli życie zakonne z posługą kapłaństwa (prowadzili zewnętrzną działalność misyjną, kaznodziejstwo wędrowne jak i w swoich kościołach, apostolat liturgiczny, duszpasterstwo). Swoje konwenty zakładali zazwyczaj w miastach, zazwyczaj nieopodal murów miejskich (np. Erfurt, Wrocław, Kraków), jedynie karmelici zakładali klasztory tuż poza murami (np. w Poznaniu) Kościoły wraz z zabudowaniami klasztornymi tych zakonów były w przeciwieństwie do miejskich far skromnymi od strony architektonicznej strukturami. Bezpośrednim wzorem na to były klasztory cystersów. Jako przykłady można wymienić kościoły w Asyżu, klasztor Św. Agnieszki w Pradze, czy Kościół Św. Jakuba w Sandomierzu. Do zakonów mendykanckich zaliczają się: Dominikanie Franciszkanie Augustianie Karmelici

   Św. Franciszek z Asyżu ( 1181 – 1226 ) - Syn włoskiego kupca Piotra Bernardone i Joanny Pica. Naukę pobierał w miejskiej szkole , podczas wojny Asyżu z Perugią przeżył więzienie i chorobę ( 1202) co wzmożyło jego religijność. Podjął życie pokutne i naprawiał kościół św. Damiana w Asyżu. Opiekował się chorymi i biednymi. Osiadł niedaleko Asyżu przy zrujnowanym kościółku Matki Boskiej Anielskiej. Nauczał o pokucie i znalazł pierwszych zwolenników ( Bracia Mniejsi , ale na początku zwano ich pokutnikami z Asyżu ) Wysyłał ich do miast i wsi aby głosili wezwanie do pokuty. Odziani byli w szatę z kapuzą , przepasani sznurkiem szli boso, żywili się tym co otrzymali jako jałmużnę ( nie przyjmowali niczego poza żywnością )   Franciszkanie - w 1210 r. Franciszek otrzymał od papieża Innocentego III ustne zatwierdzenie pierwszej reguły, złożonej z krótkich zdań pisma św. Papież udzielił Franciszkowi diakonat, a jego uczniom tonsure (  wygolony krążek obejmujący Życie pokutne podjęła także Klara i Agnieszka. Wspólnie z Franciszkiem dały początek Franciszkanom. Franciszek pragnął głosić ewangelię muzułmaną i nawrócić ich bez krucjaty. W 1219 roku udał się do Egiptu, dotarł do sułtana al.-Kamila, jednak go nie nawrócił., ale mógł swobodnie pielgrzymować do Palestyny. W 1221 roku odbyło się zgromadzenie ok. . 3 tysiecy Franciszkanów. Przyjęto regułę zatwierdzoną przez papieża Honoriusza III. Za główny cel zakonu podano prowadzenie misji wewnętrznych i zewnętrznych, oraz praktykowanie ścisłego ubóstwa. Protektorem zakonu został kardynał Hugolin. Ruch franciszkański objął ludzi którzy nie mogli lubi nie chcieli opuścić rodziny. Franciszek utworzył trzeci zakon tercjany, aby mogli realizować ideały Franciszkańskie na miarę swych możliwości. Zastępcą Franciszka był Piotr Catani zmarły w 1221 roku. Jego miejsce zajął Eliasz z Cortony , potem został on przełożonym generalnym. W 1224 roku Franciszek na górze Alwernii otrzymał stygmaty. Zmarł  3 X 1226 roku, kanonizowany 2 lata później przez Grzegorza IX. Utrwalenie sięruchu franciszkańskiego zaostrzyło problem ubóstwa. Na ziemiach polskich pierwsze męskie zakony powstały we Wrocławiu, Chełmnie, Inowrocławiu, Toruniu i Krakowie ( 1240)   2)     Św. Dominik, Dominikanie - Domink Guzman ( 1170-1221 ) . W 1206 razem z bp Diego udał się do Rzymu , a papież skierował ich ku nawracania albigensów, we Francji . W 1207, w Promille założyli dom dla kobiet nawróconych z herezji. Dominik rozwinął go, wprowadzono życie wspólnotowe, praktykowano ubóstwo i zajmowano się wychowaniem dziewcząt, znalazł grono kapłanów do nawracania katarów. Wspólnota przeniosła się do Tuluzy. Czyniąc starania o zatwierdzenie Innocenty III polecił przyjąc im regułe augustiańską, ze względu na zakaz tworzenia nowych reguł wydany przez sobór w 1215roku. Zatwierdzenia udzielił im papież Honorariusz III uznając zakon Braci Kaznodziejów ( oficjalna nazwa) za żebraczy. Ubóstwo było u nich środkiem do celu, aby mogli skutecznie nawracać albigensów. Celem ich działania było nauczanie prawd wiary. Szczególne organizacje zakonu udzieliła kapituła generalna w Bolonii ( 1220) Miała się ona odbywać co rok, a do jej uprawnień należy wybór generalnego przełożonego zakonu i wydawania ustaw zakonnych. Dominik wysyłał braci do Madrytu, Rzymu, Paryżu,. Do Polski przybyli z inicjatywy bp Iwona Odrowąża, w 1222r. zakładając klasztor w Krakowie, Płocku ( 1225), Sandomierzu( 1226), Gdańsku ( 1227). Trzeci zakon zwany Braćmi i Siostrami od pokuty św. Dominika tworzyli świeccy. Drugim zakonem był zakon żeński , w 1207 roku otrzymał strukturę zakonną, gdy Dominik na polecenie Honoriusza III zorganizował w 1221 roku zakonnice w Rzymie przy kościele S.Sisto Vecchio. W Polsce Poznań ( 1282) W 1234 roku Grzegorz IX kanonizował Dominika.   Rola zakonów Żebraczych: - wywarły większy wpływ na życie religijne niż zakony reformatorskie - były pomocą dla papieży w załatwianiu spraw ogólno kościelnych - wydały wielu bp, kardynałów, nawet papieży - zapoczątkowali misje chrześcijańskie wśród ludów nie należących do kręgu kultury europejskiej.