Józef Czempiel (ur. 21 września 1883 w Piekarach Śląskich, zm. 4 maja 1942 w KL Dachau) – polski ksiądz katolicki, błogosławiony i męczennik Kościoła katolickiego. Wykształcenie zdobył w szkole elementarnej w Józefce i gimnazjum w Bytomiu W trakcie studiów na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego (1904-1907) włączył się aktywnie w działalność polskich oficjalnych i tajnych towarzystw na terenie konwiktu. Święcenia kapłańskie przyjął w katedrze wrocławskiej 22 czerwca 1908 z rąk kardynała Georga Koppa. Pierwszą placówką duszpasterską była Ruda, gdzie zaznaczył się jako zwolennik i propagator częstej Komunii św. i rekolekcji zamkniętych oraz krzewiciel abstynencji. Nawiązywał do akcji trzeźwościowej prowadzonej na Śląsku przez ks. Jana Alojzego Ficka oraz ks. Jana Kapicę. Jako pierwszy duszpasterz w Polsce dostrzegł konieczność powoływania parafialnych poradni dla alkoholików i ich rodzin. W latach 1916-1917 administrował parafią Wiśnicz, następnie Baborów, Dziećmarowo. Od stycznia 1919 został mianowany duszpasterzem w Żędowicach, gdzie w okresie plebiscytowym stanął na czele założonego przez siebie Polskiego Komitetu Plebiscytowego. Działał także aktywnie w ruchu spółdzielczym w powiecie strzeleckim. W 1919 we współpracy z ks. Emilem Szramkiem wydał pod pseudonimem „Makkabaeus” książkę pt. Das Recht auf die Muttersprache im Lichte des Christentums (Opole 1919). W obawie o utratę życia wraz z ks. Wajdą opuścił Opolszczyznę.
Zasłużył na pamięć nie tylko dlatego, że poniósł męczeńską śmierć, ale przede wszystkim ze względu na codzienność swojego pracowitego życia.