Indukcję B liczymy z prawa ampera: [latex]mu I=Sigma vec{B}vec{Delta l}[/latex] Indukcja magnetyczna wzdłuż środka zwojnicy ma stałą wartość B. Niech naszym konturem będzie prostokąt pokazany na rysunku. Wkład będzie dawała tylko ta część prostkąta, która jest równoległa (i która znajduje się wewnątrz solenoidu) do wektora B. Dwa krótsze boki prostokąta nie dają wkładu, ponieważ iloczyn skalarny wektorów: [latex]vec{B}vec{Delta L}=BDelta L cos(90^o)=0[/latex] Wkład od boku znajdującego się po za zwojnicą też jest zero, ponieważ w tym obszarze B=0. Ostatecznie mamy: [latex]I=Sigma vec{B}vec{Delta l}=BL[/latex] I jest to suma wszystkich prądów, która przenika przez powierzchnię zakreśloną przez nasz kontur. Korzystając z reguły prawej dłoni, otrzymujemy, że prądy te dają nam wartość dodatnią. Przenika ich N przez nasz kontur: [latex]I=Ni[/latex] i- prąd płynący przez zwojnicę. Wyrazimy teraz długość L przez średnicę zwoju. W długośći L znajduję się N zwojów dlatego: [latex]L=Nd[/latex] d- średnica zwoju. Podstawiamy: [latex]mu Ni=BNd[/latex] [latex]mu i=Bd[/latex] [latex]B=frac{mu i}{d}=frac{4Pi cdot 10^{-7} frac{Tm}{A} 8A}{0,2cdot 10^{-3}m}=502 cdot 10^{-4} T =5,02 cdot 10^{-6} T=5,02 mu T[/latex]
