Lalka mające ok 150 cm wysokości. Zrobiona została z drewna przez lalkarza, który miał kolekcję drewnianych kukiełek. Jego twarz była okrągła, miejscami posiadała rumieńce namalowane różową farbką. Oczy miał koloru niebieskiego oraz piękny beztroski uśmiech. Charaskterystyczną cechą jego buzi był długi czubato zakończony nosek. Włosy były kolory brązowego, z miękkiej włóczki. Na głowie umieszczony miał żółty kapelusz z pomarańczowym piórkiem na prawym boku. Ubrany był w niebeskie ogrodnkiczki i śnieżno białą koszulkę na krótki rękawek. Buciki miał czarne rozmiaru dziecięcego. Małe rączki oraz nóżki starannie źeżbione. Kolana jak również łokcie dokładnie wykonane, na podobę ludzkich stawów, aby mogły się zginać. Jego aparat ruchowy połączony był z krzyżową listwą, aby ułatwiać poruszanie marionetką przez lalkarza.
Pinokio to mały pajac, którego wyrzeźbił Dżepetto. Mieszkali oni w małej, ubogiej chatce, klepiąc biedę. Pajacyk miał długie nogi, na których nosił trzewiki z kory drzewnej. Ubranie było z papieru w kwiatki. Jego ręce nie odznaczały się niczym szczególnym. Natomiast nos posiadał niezwykłą właściwość. Nie służył on tylko do wąchania. Gdy Pinokio kłamał, jego narząd węchu wydłużał się. Jego czapeczka była wykonana z ośródki chleba. Nie była to jakaś „ozdoba”, ale Pinokio nią nie gardził. Wszystkie części twarzy: oczy, uszy, usta, nos, włosy miał wyrzeźbione z drewna. Myślę, że pajacyk zasłużył na to, aby zostać chłopcem. Pomimo, że był krnąbrny i łatwowierny, kochał swojego ojca. Świadczy o ty to, że uratował go z opresji, wyciągając go z brzucha rekina i tym samym ratując jego życie. Moim zdaniem, postąpił bardzo dobrze. Gdybym była w takiej sytuacji, uczyniłabym to samo.
