Każda epoka kształtuje różne wzorce osobowe. W okresie średniowiecza w Europie rozwinęła się literatura rycerska, której główną funkcją było stworzenie wzorca osobowego -idealnego rycerza, który spełniał wszystkie cechy kodeksu rycerskiego. Waleczność, odwaga, oddanie Bogu, władcy i ojczyźnie to tylko niektóre cechy, które musiał spełniać idealny, średniowieczny rycerz. Oprócz tego musiał być wysportowany, inteligentny, silny, honorowy, dumny i oczywiście powinien mieć swoja wybrankę serca, dla której byłby zdolny zrobić wszystko. Jedną z opowieści zawierających motyw idealnego rycerza jest „Tristan i Izolda”. Tytułowy Tristan, siostrzeniec króla Marka już od najmłodszych lat przygotowywany był do pełnienia funkcji rycerze idealnego. Był pogodnym młodzieńcem, wysportowanym, silnym, nauczył się władać mieczem, tarczą i łukiem, poznał tajniki sztuki myśliwskiej, opanował grę na harfie, wspomagał słabych, zawsze dotrzymywał słowa. Do osiągnięcia celu brakowało mu tylko ukochanej, której imię mógłby sławić. Król Marek traktował go jak syna, zabierał go na wyprawy i polowania. Dzięki swojej mądrości Tristan zawsze dobrze radził sobie z najrozmaitszymi problemami. Warto tutaj wspomnieć, jak udało mu się wprowadzić w błąd Izdoldę Jasnowłosą i za pomocą "znalezionych naprędce pięknych i zwodniczych słów" przekonać ją, że jest lutnistą. Jak już wspomniałam jako wzorowy rycerz miłował swego pana i zawsze dotrzymywał słowa. Dlatego też, gdy razem z Izoldą wypił napój miłosny, pomimo wielkiej i szczerej miłości, jaką do niej żywił postanowił oddać ją wcześniej zaślubionemu z nią Markowi. Podczas „nocnych spotkań” z ukochaną ujawnił się jego spryt i zaradność. W życiu Tristana Izolda pełniła wielką rolę. Zgodnie z kodeksem rycerskim, po odkryciu więzi łączącej bohaterów, chcąc bronić honoru swojego i ukochanej, postanowił skazać się na tęsknotę i wyruszył w tułaczkę po świecie. Nawet po poślubieniu Izoldy, tym razem Izoldy o Białych Dłoniach nie był w stanie zdradzić jedynej kobiety, którą kochał. Tutaj ponownie ujawnił się jego spryt i oddanie. Początkowo dla swojego króla Tristan gotów był zrobić wszystko. Nie było dla niego przeszkodą zabicie smoka pożerającego niewinnych ludzi czy pojedynek z potężnym Morhołtem. Miłość do Izoldy zmieniła Tristana, stała się źródłem radości, ale i cierpienia, można nawet powiedzieć, że była ich tragedią. Rycerz był rozdarty wewnętrznie: kochał Izoldę, ale i wielbił Marka. Jego losy potoczyły się tak, że cokolwiek by zrobił, doprowadziłoby do nieszczęścia, skutkiem czego była zdrada króla Marka. Uważam jednak, że zdecydowanie można wybaczyć mu coś, co zrobił z miłości do swojej wybranki. Podsumowując, uważam że Tristanowi należy się na miano rycerza godnego naśladowania. Przecież spełniał warunki kodeksu rycerskiego, był poważany i znany przez szerszy krąg ludzi. Wiele osób może się ze mną nie zgodzić, argumentując, że przecież złamał kodeks, oszukując swego pana. Jednak spójrzmy na ten problem z trochę innej perspektywy: bohater nie miał wyboru, każde rozwiązanie było beznadziejne, chciał uszczęśliwić chociaż jedną osobę…A przecież czego się nie robi dla miłości swego życia?
Bohaterem kultury średniowiecznej był rycerz, którego kultura prężnie rozwijała się na dworach i zamkach. Jego postać wyposażona została w cechy idealne. Łączy on bowiem cnoty chrześcijaństwa z walecznościa, dumą, dzielnością, poczuciem honoru, poświęceniem i wiernością. Był to więc ktoś wszechstronnie doskonały. Koniecznym dla niego było przestrzeganie kodeksu rycerskiego, lojalności wobec władcy oraz wierności religii. Tristan był bohaterem jednego z najpiekniejszych dzieł literatury miłosnej. Historii o nierozerwalnym splocie miłości i śmierci, radości i żałoby, wolności i przeznaczenia. Czy zasługuje on na przydomek średniowiecznego rycerza? Tristana cechuje spryt, przebiegłość i dzielność. Był ciekawy świata, co sprowadziło go na dwór króla Marka. Był inteligentny, wytrwały i oddany królowi. Nie można także zapomniec o odwadze i waleczności bohatera. Tristan śmiało patrzy w oczy śmierci i z godnością jej oczekuje, słynie z nieustraszonej odwagi. Potrafi władac nie tylko wieloma rodzajami broni, ale też argumentami słownymi. Przekonał bowiem Izoldę by nie mściła się na nim za śmierć wuja oraz wymógł na królu Galii podarowanie mu pieska Milusia. Król Marek traktował go jak syna, zabierał go na wyprawy i polowania, w wyniku czego Tristan był mu niemal bezgranicznie oddany. Dzięki swojej mądrości zawsze dobrze radził sobie z najrozmaitszymi problemami. Bardzo szybko osiągnął niemal wszystkie cechy średniowiecznego rycerza. Do osiągnięcia celu brakowało mu tylko ukochanej, której imię mógłby sławić. Gdy, w wyniku walki z trzykrotnie silniejszym przeciwnikiem, zostaje ciężko ranny, a jego rany nie chcą się goić, postanawia umrzeć z godnością, przygrywając sobie na harfie. Wychodzi jednak cało z tej opresji i od tej pory zostaje niewolnikiem swojej damy. Bowiem to Jasnowłosa Izolda ratuje mu życie, a następnie spożywają oboje miłosny napój, który złączy ich ciała i dusze na zawsze. W życiu Tristana Izolda pełniła wielką rolę. Zgodnie z kodeksem rycerskim, po odkryciu więzi łączącej bohaterów, chcąc bronić honoru swojego i ukochanej, postanowił skazać się na tęsknotę i wyruszył w tułaczkę po świecie. Nawet po poślubieniu Izoldy, tym razem Izoldy o Białych Dłoniach nie był w stanie zdradzić jedynej kobiety, którą kochał. Tutaj ponownie ujawnił się jego spryt i oddanie. Miłość do Izoldy zmieniła Tristana, stała się źródłem radości, ale i cierpienia, można nawet powiedzieć, że była ich tragedią. Zanim pokochał Izolde był prawym, wiernym i oddanym wasalem. Pomimo tego, że Tristan złamał kodeks rycerski zasługuje na uwagę. Był rozdarty wewnętrznie, gdyż wielbiąc króla Marka pokochał Izoldę. Uczucie tej ogromnej miłosci okazało się znacznie silniejsze od uwielbienia króla Kornwali co zaowocowało zdradą władcy. Musiał on wybierać miądzy równoważnymi wartościami, był więc z góry skazany na niepowodzenie. Ostatecznie zostało mu to wybaczone przez króla Marka, a nawet przez samego Boga. Tristan był zarówno wspaniałym zawodnikiem, jak i idealnym kochankiem w wyniku czego stanowi wzór średniowiecznego rycerza godnego naśladowania.
