Struktura demograficzna ludności Polski Demografia – jest dziedziną nauki, która zajmuje się: życiem, powstawaniem i przemijaniem społeczności ludzkiej, w równej mierze jej opisem liczbowym (przyrostem naturalnym, migracjami), strukturą (wieku, płci, zawodową, narodowościową, wyznaniową), jak również jej rozmieszczeniem przestrzennym i dalszymi czynnikami, w szczególności społecznymi i socjologicznymi, które wpływają na jej zmiany. W śledzeniu i odkrywaniu praw rządzących tymi zmianami, jak również w ich prognozowaniu, demografia stosuje metody statystyczne. Ludność w tysiącach Rok Ogółem Mężczyźni Kobiety 1921 27177 13133 14044 1931 32107 15619 16488 1938 34849 17000 17849 1946 23930 10954 12976 1950 25008 11928 13080 1960 29776 14404 15372 1970 32642 15854 16788 1978 35061 17079 17982 1988 37879 18465 19414 1992 38418 18708 19710 Powyższa tabelka obrazuje liczbę ludności na ziemiach polskich w latach 1921-1992 z rozbiciem na ilość mężczyzn i kobiet. Na poniższym wykresie te same dane są przedstawione w formie graficznej. Przyrost naturalny odegrał główną rolę we wzroście liczby ludności Polskiej w całym okresie powojennym, choć ulegał znacznym wahaniom. Zakończenie wojny wiązało się z normalizacją życia, stabilizacją i wzrostem liczby zawierania małżeństw. Przyrost naturalny zaczął stopniowo wzrastać; był to tzw. przyrost kompensacyjny. W roku 1946 osiągnął on 16%, a w połowie lat pięćdziesiątych odnotowano najwyższe jego wartości – 19,5%, czyli był to okres znacznego wyżu demograficznego. W 1956 roku wprowadzono nawet ustawę dopuszczającą aborcję i wprowadzono politykę wzrostu aktywności zawodowej kobiet. Spowodowało to, że na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych odnotowano niższy przyrost naturalny – ok.8,2%
