Zielone świątki Z obchodami Zielonych Świątek, w przeszłości, łączyły się różne obrzędy ludowe, zwyczaje rolnicze i pasterskie. Było to święto związane ze zmianami zachodzącymi w naturze, wiosennymi porządkami, zakończeniem zimy. Powszechny był zwyczaj „majenia” ścian domów, wrót i płotów zielonymi, brzozowymi gałązkami. Zagrody przyozdabiano kwiatami, a podwórka, izby, nawet psie budy wyściełano tatarakiem. Służyło to oczywiście świątecznej dekoracji, ale także chroniło przed komarami, pchłami i innymi insektami. Wierzono, że młoda zieleń i gałązki przyniosą powodzenie domowi, pobudzą wzrost roślinności, ochronią od zła, zarazy i uroków. Zwyczaj „majenia” domów przetrwał do dzisiaj pomimo zakazów Kościoła. W XVI wieku próbowano tępić zwyczaje ludowe, które były znakiem pogańskich czasów i towarzyszących im zabobonów. W Zielone Świątki do dzisiaj, w imię tradycji, zarówno w gospodarstwach wiejskich, jak i miejskich domach i kościołach pojawiają się dekoracje z brzozowych gałązek oraz wazony ze świeżym tatarakiem. Niekiedy kobiety przynoszą jeszcze do domów “zielone” gałązki brzozy czy klonu, które wkładają za obrazy i do wazonów, oraz przede wszystkim tatarak, który tną na krótkie kawałki i rozrzucają po całym mieszkaniu oraz przed chatą, a dawniej nawet zatykano je w strzechy domów. Zielone Świątki szczególnie były popularne wśród pasterzy, którzy ucztowali i tańczyli przy ogniu. Zwyczaj ten do dzisiaj jest popularny wśród górali zagórzańskich i Podhalan, w sobótkową noc na wielu wzgórzach palą się widoczne z daleka ogniska.
