Wiara jest sprawą osobistą każdego człowieka. Chociaż powinniśmy pielęgnować ją każdego dnia, żyjąc w zgodzie z Bogiem, poznając nauki ewangeliczne, uczestnicząc w życiu społeczności Kościoła, to moją wiarę zawdzięczam nie tylko Bogu. Rzeczywiście, to On jest powodem, dla którego żyję według przykazań i doktryny Kościoła Rzymsko-Katolickiego, jednak zaraz po nim fakt, iż jestem członkiem tej organizacji, zawdzięczam moim rodzicom. To oni podjęli decyzję, aby mnie ochrzcić. To oni wnieśli mnie do kościoła i odpowiadali za mój pierwszy w życiu rytuał o chrakterze religijnym. Gdyby nie dokonali tego, kiedy miałem kilka miesięcy, nie zmazano by ze mnie grzechu pierworodnego, co nie pozwoliłoby mi nazywać siebie członkiem Kościoła. To właśnie rodzice wychowywali mnie w myśl nauk Bilbii. To oni każdego wieczora klękali ze mną przed krzyżem i odmawiali modlitwę, ucząc mnie formułek, które powinen znać każdy wierny. Cierpliwie i stopniowo uczyli mnie wszystkiego, co jest potrzebne w życiu każdego chrześcijania. Uczyli mnie tego, jak ważne jest to, aby każdego dnia, w każdej chwilii mieć Chrystusa w sercu. Nie tylko oswajali mnie z naukami Kościoła, lecz także wzmacniali we mnie wiarę, która - bez odpowiedniej opieki - obumarłaby, znikając w końcu z mojego życia. Bezpowrotnie. Rola rodziców w moim życiu religijnym nie skończyła się, kiedy wkroczyłem w okres dojrzewania. Trwali przy mnie w każdej chwili, kiedy potrzebowałem ich pomocy i uświadamiali mnie, że w razie problemów, zawsze pomocy szukać mogę nie tylko w nich, lecz także w Bogu. Uświadamiając mnie w ten sposób budowali moje zaufanie i miłość w stosunku do Boga. Pomimo tego, że wiele zawdzięczam moim rodzicom, to jestem przekonany, że ich edukacja religijna względem mojej osoby nie zakończy się ani teraz, ani dopóki moi rodzice będą żyli. Wiem tylko, że dzięki nim wierzę w Boga i kocham go ponad życie. A to znaczy, że moje dzieci będę również wychowywał w duchu religii. Wystarczy czy jeszcze wody trochę lać? ^^
