Budynki o szkielecie drewnianym mogą być realizowane
w postaci prefabrykatów wielkowymiarowych (ściany,
stropy, dach) lub bezpośrednio na budowie z wcześniej
przygotowanych pojedynczych elementów jak słupki,
belki, nadproża, podwaliny, oczepy, krokwie. Obecnie
coraz częściej realizuje się budynki z prefabrykatów
wielkowymiarowych, dzięki czemu uzyskuje się krótszy
cykl pracy na budowie i lepszą jakość przygotowanych
fabrycznie prefabrykatów. Z konstrukcyjnego punktu
widzenia najbardziej wrażliwym elementem są tu
połączenia wykonywane na placu budowy (Breyer, 1993;
Schulze, 1996).
Zapewnienie właściwego poziomu bezpieczeństwa
oczekiwanego przez użytkowników budynków staje się
w tym przypadku szczególnie istotne. Poznanie zachowań
i odpowiedzi konstrukcji jest również niezbędne dla
rozważań takich jak kontrola uszkodzeń, na przykład
między elementowych połączeń czy wpływ czasu
użytkowania. Rozwój szkieletowego budownictwa
drewnianego wymaga rozwoju i opracowywania
zaawansowanych i ulepszonych narzędzi projektowych
opartych na dokładniejszym poznaniu odpowiedzi
na naturalne obciążenia (w tym i wyjątkowe) konstrukcji
całego budynku. Takie narzędzia projektowe powinny być
analitycznie poprawne i stosunkowo proste dla zwykłego
uczestnika projektowania (Holzrahmenban, 1992;
Miedziałowski i Malesza, 2006;
