A kiedy będziesz moją żoną, niechaj ci oczy jasno płoną i patrzą w pustkę tam daleko, gdzie się czcze dymy z ziemi rodzą i jak upiory gdzieś się wleką, i jak umarli w nią odchodzą. A kiedy będziesz moją żoną, słuchaj, jak pustka w ciszy dzwoni, jak echa pogrobowych dzwonów w bezdeni nieba kędyś toną i jak sekundę każdą goni szmer łez żałoby i szmer skonów. I niechaj ci w rozwarte oczy żar, jako piorun, ogniem strzeli i olśnij się w błyskawic bieli, jak duch, co nad mogiły skoczy i z nieba na skroń ściąga gromy, aby w nich stanąć niewidomy. Bowiem zaiste dziś ci mówię, żeś w ogniu winna stanąć cała, jako bóg grecki skamieniała i osłonięta przez gwiazd mrowie, niedotykalna, niewidzialna, ogniem zakryta i zapalną. Imienia twego niech nie śledzą - - ja wiem i śmierć, co jest przede mną; kres nam za jedną cichą miedzą, chociaż nie pójdziesz w otchłań ze mną. Choć dzwon ustanie bić na wieży, długo, daleko dźwięk się szerzy. Zostaniesz po mnie, chocieś wstała wraz ze mną, wieczna i dozgonna, ty towarzyszko mego ciała, którą poślubiam jako żonę - - a imię twoje to czczość wonna, która oplata drzew koronę.
