Strój cieszyński "wałaski". Kobiecy strój cieszyński charakteryzuje przepych i elegancja,kobiety w Cieszynie nosiły niezwykle bogate stroje na które składały się: koronkowy czepiec, przykryty nagłowną, kabotek, raszka w pasie zszyta żywotkiem, fortuch, białe pończochy i czarne trzewiki i bogata biżuteria. Kabotek - krótka koszula o kroju przyramkowym, z bufiastymi rękawami sięgającymi łokci. Kabotki weselne miały długie rękawy z mankietami. Zakończenie przy szyi miało postać licznych marszczeń, które wieńczył wąski kołnierzyk stojący- lemiec. Pierwotnie kabotek ozdabiany był haftem półkrzyżykowym w kolorze czarnym, lub brązowym. Żywotek - haftowany złotą lub srebrną nicią, usztywniony rodzaj gorsetu, utrzymywanego na szelkach. Przedniczki, czyli przednia część żywotka, mają szeroko zakrojone, niezachodzące na siebie prostokątne wycięcie, natomiast tylna część, tzw. oplecek, tworzy charakterystyczny, trójkątny ząb- szczytek. Tkaniną używaną do wyrobu żywotków był aksamit w ciemnym, najczęściej czarnym, lub brunatnym kolorze Suknia - składająca się z wełnianej spódnicy, najczęściej w ciemnym kolorze, z doszytym gorsetem zdobionym modrą wstążką, i z żywotka. Spódnice szyto z 6-8 płatów tkaniny i miały 5-6 metrów szerokości. Zapaska - długi fartuch przewiązany w pasie. Fartuch - częściej płócienny niż adamaszkowy, składający się z dwóch zapasek, przedniej i tylnej, które zastępowały spódnicę. Czepek lub czepiec, składający się z siatkowej główki i prostokątnego, niezwykle dekoracyjnego czółka. Początkowo czółko miało jak najściślej przylegać do głowy, w późniejszym okresie stało się szersze. Czółka były haftowane w drobne motywy, gwiazdki lub kropki. Czepiec był wiązany z tyłu i przykryty czepinową, przeważnie płócienną chustą. Obecnie częściej spotykane są chusty wykonane z jedwabiu wiśniowozłote lub ciemnobrązowe, z motywem kwiatowym. Przepaska - wzorzysta wstążka zawiązana w pasie w kokardę na przedzie sukni. Jej szarfy sięgały często końca sukni. Zimą kobiety okrywały ramiona wełnianą hacką, która była noszona również w cieplejsze dni. Bardziej eleganckim elementem stroju był szpencer - dopasowany do figury sięgający pasa kaftan. Szyty z ciemnego sukna i zapinany na srebrna sprzączkę. Noszonym na co dzień odpowiednikiem szpencera, był prostszy kaftanik -jupka. Nogi okrywały nogawiczkami - dwumetrowymi, wełnianymi pończochami, marszczonymi na całej długości. Na stopy zakładano natomiast wełniane skarpety i lekkie, uszyte z jednego kawałka skóry buty - krypce. Strój cieszyński męski - „Kamizole”. Krótkie do pasa sięgające surduty, „brucleki” czyli kamizelki z bławatku, obcisłe „nogawice” w wysokich butach są już dziś rzadkością koło Cieszyna: jedynie w zimie można widzieć tu i ówdzie jeszcze płaszcz ogromny bławatny z peleryną. Jest ot część garderoby familijnej przechodzącej z ojca na syna” Strój ten składa się z obcisłych spodni z dwoma przyporami, wykonanych z granatowego, fabrycznego sukna. Z tego samego materiału uszyty był kaftan - marynarka (dosyć krótki, sięgający nieco poniżej pasa). Pod marynarkę ubierano białą płócienną koszulę z kołnierzem oraz kolorową kamizelkę. Pod szyją wiązano chustkę, przeważnie koloru czerwonego. Wysokie buty, czarne, z usztywnionymi cholewkami. Czarny kapelusz z szerokim rondem. Wierzchnie okrycie Cieszyniaka stanowił płaszcz - peleryna o kroju bardzo zbliżonym do okryć, noszonych ówcześnie powszechnie w miastach. Mam nadzieję,że pomogłem pozdrawiam :)
Strój kobiecy składa się z mocno marszczonej, ciemnej spódnicy z sukna, zszytej razem z aksamitnym gorsetem zwanym "żywotek", wkładanym na białą bluzkę -"kabotek", której przód i bufiaste rękawy pokryte są pięknym, białym haftem. Wzorzysty brokatowy, względnie jedwabny fartuch ma tę samą długość co spódnica (długości uległy znacznym zmianom: w połowie XIX w. zaledwie zakrywały kolana, około 1900 r. noszono spódnice - długie prawie do kostki, w okresie międzywojennym i obecnie sięgają do połowy łydki).Fartuch związany jest w pasie szeroką wstążką z przodu na kokardę, końce zwisają do samego dołu fartucha. Strój ten składa się z obcisłych spodni z dwoma przyporami, wykonanych z granatowego, fabrycznego sukna. Z tego samego materiału uszyty był kaftan - marynarka (dosyć krótki, sięgający nieco poniżej pasa). Pod marynarkę ubierano białą płócienną koszulę z kołnierzem oraz kolorową kamizelkę. Pod szyją wiązano chustkę, przeważnie koloru czerwonego. Wysokie buty, czarne, z usztywnionymi cholewkami. Czarny kapelusz z szerokim rondem. Wierzchnie okrycie Cieszyniaka stanowił płaszcz - peleryna o kroju bardzo zbliżonym do okryć, noszonych ówcześnie powszechnie w miastach.
