Objęcie władzy przez Mieszka I doprowadziło do scalenia całego organizmu państwa polskiego. Powstało Gniezno i Poznań. Grody te nie miały jeszcze charakteru plemiennego. Były to grody książęce. Rezydowali w nich książę, urzędnicy i drużyna książęca. Urzędnicy książęcy stanowili radę. Wraz z rozwojem terytorialnym rosła liczba grodów książęcych. W grodach książęcych w imieniu władcy rządził kasztelan. Wzrost liczby grodów pozwolił na lepsze rozmieszczenie drużyny królewskiej. W Poznaniu czy w Gnieźnie liczyła ona 1500 konnych i 5000 piechoty (tarczowników) Cała drużyna była na utrzymaniu księcia. Do jego obowiązków należało wyposażenie jej w konie, zbroje, żywność, ubranie. Płacił żołd, wyposażał też dzieci dzieci. Konieczne było opodatkowanie ludności. Podatki objęły wszystkich, prócz wojów możnowładców. Płacili: - danina w naturze - praca na rzecz dworu książęcego Często cała wieś była zobowiązana do płacenia podatków (od tego pochodzą ich nazwy np. Bartniki - miód, Grotniki - grot, Skotniki - bydło i mięso). Mieszko I umacniając posiadane terytorium i swoją władzę, dążył do rozszerzenia granic. Jednoczył plemiona bliskie kulturowo Polanom. Włączył Kujawy i Mazowsze. Na północy opór stawiały Prusy. Wschodnią granicę dzielił z Rusią, dokonał podboju Pomorza Zach. i zdobył Pomorze Gdańskie. Początkowo nie udało się zdobyć Krakowa (należał do Czechów). Granicą na północy było Morze Bałtyckie, następnie granica przebiegała wzdłuż Wisły, na północy sąsiadowali z krajem Prusów, na wschodzie z Rusią, dalej był Kraków, na zachodzie granica opierała się na Odrze, graniczył z Milczanami, Łużyczanami. Te granice państwa obejmowały terytorium 250 tys. km2 i 1 mln mieszkańców. Mieszko I był bardzo mądrym politykiem. O jego geniuszu i umiejętności przewidywania świadczy fakt przyjęcia chrześcijaństwa. Ottonowie dążyli do podboju Słowian. Dobrym pretekstem do tego była akcja chrystianizacyjna. Feudałowie dążyli do utworzenia w Magdeburgu arcybiskupstwa misyjnego, gdyż mieli wyruszać na państwa słowiańskie. Te plany ubiegł Mieszko. W 965 r. pojął za żonę czeską księżniczkę Dobrawę, a w rok później przyjął chrzest. Był to akt polityczny. Państwo pogańskie było już anachronizmem. Wokół wszystkie państwa były ochrzczone - Czechy, Ruś, Niemcy, w centrum pozostawała pogańska Polska. Przyjęcie chrztu likwidowało pretekst Niemców do ataku na Polskę. Mieszko sam założył w Gnieźnie arcybiskupstwo misyjne. Przyjęcie chrześcijaństwo pozwoliło również na kontakt z zachodem. Poprzez ślub z Dobrawą doszło do sojuszu polsko-czeskiego. To pozwoliło Mieszkowi na podbój Wieletów - sojuszników Czechów. Religia chrześcijańska spełniała rolę jednoczącą. Plemiona były różne pod względem kulturowym i religijnym - chrześcijaństwo jednoczyło. Ponadto władca państwa chrześcijańskiego stawał się Bożym Pomazańcem. Wzrastał jego autorytet. Atak na władcę był równocześnie atakiem na Boga. Chrześcijaństwo wnosiło wiedzę, sztukę pisania, czytania, kulturowo zbliżali się do Europy Zachodnie. Pierwszym biskupem w Gnieźnie został biskup Jordan, który przybył z Dobrawą na dwór Mieszka. Biskupstwo w Gnieźnie miało charakter misyjny. Było zwolnione od wszelkiej zależności od biskupstwa niemieckiego i podlegało bezpośrednio papieżowi. Wątpliwości budzi miejsce, w którym Mieszko przyjął chrzest. Są dwie wersje: - Mieszko ochrzczony w Ratysbonie - Na terenie kraju, na jeziorze Lednickim, gdzie odkryto pałac książęcy, a w nim kaplicę i baseny chrzcielne - baptysteria. W 967 r. Mieszko pokonał Wieletów. W 972 r. pod Cedynia pokonał margrabiego Hodona. Wówczas to przyłączył Pomorze Zachodnie. W 962 r. Otton I przyjął koronę cesarską. Wtedy powstała myśl podporządkowania władzy cesarza innych władców europejskich. Mieszko I zdobył tytuł przyjaciela cesarza. Cesarz pobierał trybut. Przyjaźń dla Mieszka była ciężarem. Zaczął popierać Henryka Kłótnika. Okazało się, że tron objął Otton II. To zaowocowało napięciem między Mieszkiem a feudałami, którym marzył się podbój ziem wschodnich. Otton II po objęciu tronu podjął wyprawę przeciwko Mieszkowi. Gdy Mieszko pojął za żonę Odę - córkę margrabiego Marchii wschodniej, konflikt został załagodzony. Prawdopodobnie (jest to hipoteza) w 990 r. Mieszko korzystając z zatargu między Czechami z cesarstwem zdobywa Kraków, państwo Wiślan i Śląsk. W ten sposób ukształtowało się państwo Mieszka. Mieszko stracił na rzecz Rusi Grody Czerwieńskie. Granice państwa Mieszko opisał w dokumencie skierowanym do papieża - Dagome iudex. W dokumencie tym Mieszko oddawał swój kraj, synów i żonę pod opiekę papieża. Mieszko opisał swój kraj, wskazał granice. Oddał pod opiekę papieża swoja żonę i dwóch synów: Mieszka i Lambert. Nie ma wśród nich Bolesława. Była to najprawdopodobniej intryga Ody, która chciała odebrać Bolesławowi władzę po ojcu. to chyba bd to ; )
dzieci. Konieczne było opodatkowanie ludności. Podatki objęły wszystkich, prócz wojów możnowładców. Płacili: - danina w naturze - praca na rzecz dworu książęcego Często cała wieś była zobowiązana do płacenia podatków (od tego pochodzą ich nazwy np. Bartniki - miód, Grotniki - grot, Skotniki - bydło i mięso). Mieszko I umacniając posiadane terytorium i swoją władzę, dążył do rozszerzenia granic. Jednoczył plemiona bliskie kulturowo Polanom. Włączył Kujawy i Mazowsze. Na północy opór stawiały Prusy. Wschodnią granicę dzielił z Rusią, dokonał podboju Pomorza Zach. i zdobył Pomorze Gdańskie. Początkowo nie udało się zdobyć Krakowa (należał do Czechów). Granicą na północy było Morze Bałtyckie, następnie granica przebiegała wzdłuż Wisły, na północy sąsiadowali z krajem Prusów, na wschodzie z Rusią, dalej był Kraków, na zachodzie granica opierała się na Odrze, graniczył z Milczanami, Łużyczanami. Te granice państwa obejmowały terytorium 250 tys. km2 i 1 mln mieszkańców. Mieszko I był bardzo mądrym politykiem. O jego geniuszu i umiejętności przewidywania świadczy fakt przyjęcia chrześcijaństwa. Ottonowie dążyli do podboju Słowian. Dobrym pretekstem do tego była akcja chrystianizacyjna. Feudałowie dążyli do utworzenia w Magdeburgu arcybiskupstwa misyjnego, gdyż mieli wyruszać na państwa słowiańskie. Te plany ubiegł Mieszko. W 965 r. pojął za żonę czeską księżniczkę Dobrawę, a w rok później przyjął chrzest. Był to akt polityczny. Państwo pogańskie było już anachronizmem. Wokół wszystkie państwa były ochrzczone - Czechy, Ruś, Niemcy, w centrum pozostawała pogańska Polska. Przyjęcie chrztu likwidowało pretekst Niemców do ataku na Polskę. Mieszko sam założył w Gnieźnie arcybiskupstwo misyjne. Przyjęcie chrześcijaństwo pozwoliło również na kontakt z zachodem. Poprzez ślub z Dobrawą doszło do sojuszu polsko-czeskiego. To pozwoliło Mieszkowi na podbój Wieletów - sojuszników Czechów. Religia chrześcijańska spełniała rolę jednoczącą. Plemiona były różne pod względem kulturowym i religijnym - chrześcijaństwo jednoczyło. Ponadto władca państwa chrześcijańskiego stawał się Bożym Pomazańcem. Wzrastał jego autorytet. Atak na władcę był równocześnie atakiem na Boga. Chrześcijaństwo wnosiło wiedzę, sztukę pisania, czytania, kulturowo zbliżali się do Europy Zachodnie. Pierwszym biskupem w Gnieźnie został biskup Jordan, który przybył z Dobrawą na dwór Mieszka. Biskupstwo w Gnieźnie miało charakter misyjny. Było zwolnione od wszelkiej zależności od biskupstwa niemieckiego i podlegało bezpośrednio papieżowi. Wątpliwości budzi miejsce, w którym Mieszko przyjął chrzest. Są dwie wersje: - Mieszko ochrzczony w Ratysbonie - Na terenie kraju, na jeziorze Lednickim, gdzie odkryto pałac książęcy, a w nim kaplicę i baseny chrzcielne - baptysteria. W 967 r. Mieszko pokonał Wieletów. W 972 r. pod Cedynia pokonał margrabiego Hodona. Wówczas to przyłączył Pomorze Zachodnie. W 962 r. Otton I przyjął koronę cesarską. Wtedy powstała myśl podporządkowania władzy cesarza innych władców europejskich. Mieszko I zdobył tytuł przyjaciela cesarza. Cesarz pobierał trybut. Przyjaźń dla Mieszka była ciężarem. Zaczął popierać Henryka Kłótnika. Okazało się, że tron objął Otton II. To zaowocowało napięciem między Mieszkiem a feudałami, którym marzył się podbój ziem wschodnich. Otton II po objęciu tronu podjął wyprawę przeciwko Mieszkowi. Gdy Mieszko pojął za żonę Odę - córkę margrabiego Marchii wschodniej, konflikt został załagodzony.
