Napisz krótką historię Księgi Psalmów.

Niezmiernie bogate w treści jest świadectwo p. prof. Anny Świderkówny, która w książce „Prawie wszystko o Biblii” tak charakteryzuje Psalmy: „ Jest jedna księga w Biblii o całkiem wyjątkowej historii i znaczeniu: Księga Psalmów. Jej to przecież słowami, zarówno po hebrajsku, jak i w tłumaczeniach na niezliczone języki świata, modlą się już od prawie trzech tysięcy lat ludzie różnych krajów i narodów, przede wszystkim zaś żydzi i chrześcijanie. A modlitwa ta w chwilach najtrudniejszych może stawać się także jednoczącą więzią, przezwyciężając nawet zadawnione bolesne podziały. I tak na przykład w czasie ostatniej wojny pewien polski ksiądz katolicki trafił z fałszywymi papierami do obozu, do którego naziści posyłali głównie Żydów. Kiedy się zorientował, że jest tam jedynym kapłanem, zataił ten fakt przed oprawcami i starał się w miarę możliwości nieść pomoc wszystkim umierającym. Do Żydów przychodził właśnie ze słowami psalmów. I zdarzyło się raz, że jeden z nich dosłyszawszy szeptane mu nad uchem słowa: „Z głębokości wołam do Ciebie, Panie” (PS 130,1), westchnął tuż przed skonaniem: „Dziękuję ci, rabbi, że jesteś tutaj ze mną…”     Jest, więc w Psalmach, zawarta i poezja, i pieśń i modlitwa. W nich każdy wierzący, czy to żyd czy chrześcijanin zawsze odnajduje Boga i siebie. Księga Psalmów bierze swoją nazwę od starożytnego przekładu greckiego słowa psalmoi, które oznacza muzykę instrumentalną i, w szerszym znaczeniu słowa towarzyszące muzyce. W języku hebrajskim księga ta jest znana jako „księga pochwał”. W tradycji hebrajskiej utwory te numerowano kolejno, w sumie jest ich sto pięćdziesiąt ( wymienia się także151). Taką samą liczbę psalmów zawiera wersja grecka i łacińska, chociaż w obrębie PS 10-147 zwykle występuje różnica o jedną cyfrę. Jeden ze zwojów znad Morza Martwego i wiele rękopisów greckich obejmują też inne psalmy, zwłaszcza Ps. 151, który niektóre Kościoły prawosławne uznają za kanoniczny. W okresie hellenistycznym psalmy opatrywano nagłówkami, wskazującymi na autorstwo (np. Dawida), zawierającymi adnotacje muzyczne ( np. na jakich instrumentach wykonywano muzykę), a nawet odnoszącymi się do konkretnych wydarzeń (np. PS 51, „po jego [Dawida] grzechu z Betszebą. Tytułami opatrzono 116 psalmów, jednakże podane w nich informacje, szczególnie te muzyczne, w większości wypadków już dzisiaj są niezrozumiałe. Wiadomo, że za obecną formą Psałterza kryje się złożona historia. Wydaje się, że został on podzielony na pięć „ksiąg” za pomocą wstawionych doksologii (chwalb Boga kończących psalm). Podział ten wskazuje na wczesne zbiory psalmów: Psalmy Dawida ( w sumie 73); Psalmy Asafowe (PS.73-83), Psalmy synów Korach (PS 42; 44-49; 84;85,87,88).     Wśród gatunków literackich można wyróżnić hymny – albo raczej pieśni uwielbienia zaczynające się na radosna nutę, w której Psalmista wzywa samego siebie albo wspólnotę do uwielbiania Pana. Zazwyczaj wielbi Boga za Jego stwórczą aktywność i zbawcze interwencje w historię Izraela. Psalmy dziękczynne, to swego rodzaju modlitwy zanoszone do Boga po wybawieniu z jakiegoś krytycznego położenia. Dalej lamentacje, w których jednostka lub zbiorowość wyraża woja skargę na sytuacje spowodowana grzechem, chorobą, śmiercią, fałszywym oskarżeniem, a zwłaszcza prześladowaniem nieprzyjaciół. W końcu odrębną grupę stanowią tzw. Psalmy królewskie ogólnie mówiąc towarzyszące wszelkim przejawom życia monarchy i do tej grupy zaliczone są również tzw. Psalmy mesjańskie – otwarte na przyszłość i wskazujące na cechy i osobę przyszłego Mesjasza. Wspomnieć należy również Psalmy mądrościowe ( wielu dyskutuje na temat kryteriów). Niektórzy widzą również w Psalmach liturgie, ale lepiej chyba mówić o zastosowaniu większości z tych utworów w liturgii, najpierw świątynnej, domowej, synagogalnej, a później kościelnej