pierw ze wzorupV[latex]pv=nrT[/latex] gdzie p- ciśnienie, V-objętośc, n-ilośc moli, R-stała gazowa, T-temperatura musimy wyznaczyc n [latex]n=frac{pV}{RT}[/latex] p=2000000 Pa= 2·10⁶Pa T=20+273,15=293,15K V=0,25m³ R=8,3144 J/molK [latex]n=frac{2cdot10^6cdot0,25}{8,3144cdot293,15}[/latex] [latex]n=frac{2cdot10^6cdot0,25}{8,3144cdot293,15}=frac{0,5cdot10^6}{2437,366}=frac{500000}{2437,366}=205,13mol[/latex] wychodzi, że mamy 205,13 mola CO₂ ciepło jakie dostarczono do układu wyraża się wzorem: [latex]q=nCv(T2-T1)[/latex] n-ilośc moli Cv-ciepło molowe CO₂(36,96 J/molK) T₂- temperatura końcowa= 323,15K T₁- temperatura początkowa= 293,15K q=[latex]q=205,3cdot36,96cdot(323,15-293,15)=7575,57cdot30=227267,1J[/latex] <-tyle dostarczono J ciepła do układu ciśnienie po podwyższeniu temperatury policzymy ze wzoru: p=[latex]frac{np=frac{nRT_2}{V}=frac{205,3cdot8,3144cdot323,15}{0,25}=2122966,24Pa[/latex] <-ciśnienie po podniesieniu T Racja, zapomniałem policzyc jeszcze U: ponieważ jest to przemiana izochoryczna, czyli taka w której nie została wykonana praca nad układem, ze wzoru ΔU= q+W gdzie q to dostarczone ciepło, a W to wykonana praca zostaje nam tylko ΔU=q stąd ΔU=227267,1J <-o tyyle wzrosła energia wewnętrzna układu
