Wydaje mi się, że odpowiedź poprzednia Tobie nie wystarczy, więc dorzucę coś od siebie. Jestem szanującą się nastolatką (chyba, że jesteś chłopakiem hehehe), zostałam poczęta na tym świecie i dorastałam wśród rodziny. W parze z myślą: kim jestem i po co żyję? szła również myśl o tym jak ważne jest dla mnie to co mam. Zaczęłam doceniać, to co zostało mi dane i korzystać z tego. Na tej drodze jest wiele etapów, zresztą jest też wiele dróg. Jedni idą przez bogactwo, drudzy przez biedę, inni przez sukces, przez władzę, posiadanie, cierpienie, chorobę, samotność lub przez służbę, oddanie, miłość. Każdy ma jakieś poczucie własnej życiowej misji. Każdy ma i realizuje jakiś cel. I każdy pyta: „po co ja żyję?”, „po co to wszystko? Trzeba przebrnąć przez (wydawałoby się) niezliczoną ilość iluzji. Mamy tyle „masek”, odgrywamy tyle „ról”. Mężczyzna, kobieta, ojciec, syn, matka, córka, fachowiec, nieudacznik, prawnik, aktor, polityk, lekarz, ksiądz, nauczyciel, biegacz, skoczek, pływak, dobry człowiek, zły człowiek – wszystko, co można umieścić po słowie „jestem”. To wszystkie maski i role trzeba odkryć i zrozumieć, że nie określają one Tej Istoty, którą naprawdę każdy z nas jest. Trzeba przekroczyć własne role, trzeba zrzucić wszelkie maski, trzeba się uwolnić od fałszywych tożsamości, by odkryć siebie prawdziwego. Pomogłem.? Podziękuj, daj Naj. PozdRo!
