Józef Stalin.

Józef Wisarionowicz Stalin (własc. I. W. Dżugaszliwi), urodzony w 1879 r. działacz rosyjskiego i międzynarodowego ruchu robotniczego, Gruzin, radziecki mąż stanu. Od młodości działał w gruzińskim ruchu rewolucyjnym. Studiował 5 lat w seminarium duchownym w Tyflisie (Tbilisi). W 1898 r. wstąpił do Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji, w 1903 r. do partii bolszewickiej. W 1912 r. został członkiem Komitetu Centralnego SDPRR(b). Był współpracownikiem wielu pism partyjnych, m.in. "Prawdy" i "Zwiezdy". Wielokrotnie aresztowany i zsyłany. W 1912 r. przebywał w Krakowie. Był jednym z organizatorów Rewolucji Październikowej, członkiem partyjnego Ośrodka Wojskowo-Rewolucyjnego (WRK). W pierwszym rządzie radzieckim w latach 1917-22 był komisarzem ludowym ds. narodowości, w latach 1919-22 komisarzem ludowym kontroli państwowej. W okresie wojny domowej i obcej interwencji był członkiem Rady Wojskowo-Rewolucyjnej Republiki. W kwietniu 1922 r., po XI Zjeździe RKP(b), w związku z chorobą W. I. Lenina, powierzono mu funkcję sekretarza generalnego RKP(b). Po śmierci Lenina, na tym stanowisku, po podporządkowaniu sobie aparatu bezpieczeństwa stał się faktycznym przywódcą państwa radzieckiego i partii komunistycznej. Pod jego kierownictwem opracowano i zrealizowano w ZSRR program socjalistycznej industrializacji kraju, a następnie - plan kolektywizacji rolnictwa i do 1934 zrealizowano podstawowe zadania okresu przejściowego od kapitalizmu do socjalizmu, podczas których był inicjatorem represji i masowych zbrodni wobec ludności i aparatu partyjno-wojskowego ("wielka czystka"). Był otoczony oficjalnym kultem państwowym. Od VIII 1939 r. sprzymierzony z Hitlerem (pakt Ribbentrop-Mołotow), zadecydował o agresji radzieckiej na Polskę 17 IX 1939 r. (później deportacje ludności polskiej w głąb ZSRR). W czasie Wielkiej Wojny Narodowej Związku Radzieckiego jako przewodniczący Rady Komisarzy Ludowych (od V 1941) i przewodniczący Państwowego Komitetu Obrony (1941-45) oraz naczelny dowódca radzieckich sił zbrojnych, wniósł istotny wkład w zwycięstwo nad hitlerowskimi Niemcami, doprowadzając jednocześnie do krańcowego wyniszczenia kraju; uczestniczył w konferencjach sojuszniczych w Teheranie (1943), Jałcie i Poczdamie (1945), wywierając poważny wpływ na ich przebieg i wyniki, a m. in. na powojenny podział stref wpływów w Europie (m. in. ustalenie zachodniej i północnej granicy Polski na Odrze, Nysie Łużyckiej i Bałtyku). W 1945 r. otrzymał tytuł generallisimusa oraz Bohatera Związku Radzieckiego. W okresie powojennym jako sekretarz generalny KPZR i przewodniczący Rady Ministrów ZSRR nadal prowadził politykę terroru w ZSRR. Był inicjatorem narzucenia państwom Europy Środkowo-Wschodniej sowieckiego modelu ustrojowego (stalinizacja) i roli państw satelitarnych. Proces destalinizacji rozpoczął się w 1956 r. na XX Zjeździe KPZR, zainicjowany przez Nikitę Chruszczowa (krytyka tzw. kultu jednostki). Zahamowany w końcu lat 60. przez Breżniewa, ponownie podjęty po 1985 r.
Stalin był autorem wielu prac, m.in.: O podstawach leninizmu (1924), Przyczynek do zagadnień leninizmu (1926) oraz prace poświęcone walce KPZR z antypartyjnymi ugrupowaniami i nurtami: Trockizm albo leninizm (1924), Jeszcze raz o socjaldemokratycznym odchyleniu w naszej partii (1926), O prawicowym odchyleniu w WKP(b) (1929).
Stalin zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach 5 marca 1953 r.
Biografia propagandowa
Generalissimus Związku Radzieckiego, wódz i nauczyciel narodu radzieckiego, kontynuator nieśmiertelnych idei Włodzimierza Lenina (1878-1953).
Od młodych lat wódz Józef Stalin uczęszczał do seminarium duchownego w Tbilisi. Bardzo szybko zrozumiał obłudę religii, jak i nauczających tam. Już od samego początku swojej nauki, związany był z robotniczo-chłopskim ruchem rewolucyjnym, za co usunięty został, ze szkoły. Jego dalsze losy to niezłomna walka o wolność klasy robotniczej w szeregach Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji. Już na samym początku swojej działalności w partii bolszewickiej stał się najbliższym współpracownikiem Włodzimierza Lenina. W okresie Rewolucji 1905-1907, dowodził wieloma akcjami, przed którymi drżał car i jego pachołkowie. Wielokrotnie, był aresztowany za swoją działalność przez Ochranę, jednak nie przeszkodziło mu to w kontynuowaniu wspaniałej pracy na rzecz robotników i chłopów. Od 1912 roku tow. Stalin był członkiem Komitetu Centralnego SDPRR(b). W okresie tym, był również redaktorem wielu rewolucyjnych gazet, m.in. "Prawdy" i "Zwiezdii". W latach 1913-1917 był na zesłaniu, gdzie prowadził swoją działalność rewolucyjną. Po przyjeździe do Piotrogrodu w 1917 roku, wraz z Włodzimierzem Ilijiczem zorganizował rewolucję robotników i chłopów. Podczas całego okresu trwania wielkiego zrywu uciskanych klas, tow. Stalin nieustannie prowadził walkę o zwycięstwo wolności w pierwszym rzędzie wraz z tow. Leninem. Przez całą rewolucją był jego najbliższym pomocnikiem i to właśnie wraz z tow. Stalinem, przygotowywał tow. Lenin wszystkie działania rewolucjonistów. Kolejne lata to pasmo nieprzerwanych sukcesów tow. Stalina oraz walka z sabotażnikami i kontrrewolucjonistami. Od 1919 tow. Stalin był członkiem utworzonego wtedy Biura Politycznego KC RKP(b). W trakcie wojny wyzwoleńczej z carskimi pachołkami: Judeniczem i jemu podobnymi, tow. Stalin walczył i dowodził jednocześnie wieloma frontami, a jego sukcesy przyćmiły blaskiem dokonania, tak wybitnych dowódców jak Siemion Budionny i Kliment Woroszyłow. W kwietniu 1922, został sekretarzem generalnym partii komunistycznej, co było potwierdzeniem, iż naród i partia święcie wierzą w tow. Stalina. Po śmierci wielkiego wodza Rewolucji Październikowej, Włodzimierz Ilijicza Lenina, tow. Stalin jako oczywisty i jedyny następca, rozpoczął walkę z przywódcami kontrrewolucjonistów i zdrajców ojczyzny, dowodzonych przez zagranicznych agentów: Trockiego, Zinowiewa i Kamieniewa. W późniejszym okresie, milicja i organy bezpieczeństwa, wykryły także drugą grupę spiskową w partii dowodzoną również przez agentów zagranicznych wywiadów: Bucharina i Rykowa. W 1928, tow. Stalin rozpoczął industrializację Związku Radzieckiego i likwidację kułactwa. Zarówno uprzemysłowienie jak i kolektywizacja, zakończyły się ogromnym sukcesem. W 1934 na polecenie przywódców organizacji kontrrewolucyjnych, zamordowano, Siergieja Kirowa, wybitnego bolszewika. Jak się później okazało, grupa kontrrewolucjonistów, dowodzona z zagranicy przez Trockiego, planowała niegdyś także zamordowanie tow. Lenina, Swierdłowa i Stalina, a w latach 30. Chciała dokonać zamachu stanu i przywrócić rządy burżuazji i obszarników! Dzięki niezłomnej postawie tow. Stalina i organów bezpieczeństwa natychmiast wykryto spisek także w armii. W latach 1936-1938, naród radziecki, bez problemu poradził sobie z panami Zinowiewami, Kamieniewami i Bucharinami. Jednocześnie przez całe lata 30. tow. Stalin mimo przeszkód, wiódł prostą drogą naród radziecki ku świetlanej przyszłości. Wszystkie wskaźniki produkcji, mimo wielu aktów sabotażu dokonywanych na polecenie zagranicznych agentów (głownie niemieckich), wciąż rosły. Po zdradzieckiej i niesprowokowanej agresji bestii faszystowskich na pokojowo nastawiony Związek Radziecki, tow. Stalin poderwał naród radziecki do bohaterskiej obrony kraju. Dzięki wspaniałemu dowództwu, największego wodza w historii, Armia Czerwona wyzwoliła Europę Środkowo-wschodnią spod jarzma kapitalistyczno-burżuazyjno-faszystowskich rządów. Po zakończeniu Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, potężny naród radziecki, pod wodzą tow. Stalina zabrał się bohatersko do odbudowywania kraju. Mimo nieustannych ataków amerykańskich i brytyjskich imperialistów, którzy ciągle dokonywali bandyckich napadów na potężny Kraj Rad, tow. Stalin niezłomnie realizował idee Marksa i Lenina. Serce bohatera Kraju i wodza, tow. Stalina przestało bić 5 marca 1953, na całym świecie wszyscy ludzie pracy, oddali hołd zmarłemu. Po śmierci, jego ciało zostało złożone w Mauzoleum, obok ciała Włodzimierza Lenina. Tow. Stalin oprócz swoich światłych i mądrych działań, był także autorem wielu wspaniałych ksiąg nt. rewolucyjne (m.in. Dzieła, O Leninie).

Wypowiedzi Stalina: "Dobre jest to, co służy nam, Rosjanom (sic!). Mówię otwarcie, powinniśmy posługiwać się przemocą i fałszem." Józef Wissarionowicz STALIN, właściwie Iosif Dżugaszwili, znany także jako Soso lub Koba. Urodził się 21 grudnia 1878 roku w Gruzji. Oficjalnie syn chłopa i szewca Wissariona Iwanowicza i chłopki pańszczyźnianej Katarzyny Georgiewnej. Według plotek, w rzeczywistości, syn Nikołaja Przewalskiego (odkrywcy dzikiego konia) i służki z domostwa Przewalskich. Usunięty z seminarium duchownego w Tyflisie (dziś Tbilisi) w 1898 roku związał się z socjaldemokracją. Od 1903 roku w partii bolszewickiej. Współorganizator zbrojnego przewrotu bolszewickiego i rewolucji październikowej. W latach 1917–22 komisarz ludowy d/s narodowościowych, a od 1919 roku także kontroli państwowej. W czerwcu 1922 roku w związku z chorobą Lenina wybrany na stanowisko sekretarza generalnego partii komunistycznej, zostając faktycznym przywódcą partii i państwa. Po podporządkowaniu sobie aparatu bezpieczeństwa (GPU, NKWD) zmierzał do władzy dyktatorskiej i eliminacji rywali. Podporządkował politykę sowiecką własnej wizji nieuchronności konfliktu światowego. Od 1928 roku zaczął forsować program przyspieszonej kolektywizacji i industrializacji ZSRR, którego realizacji towarzyszyła klęska głodu (pochłonęła miliony ofiar) oraz masowe zbrodnie i represje. Po doprowadzeniu do sojuszu z III Rzeszą wydał rozkaz rozpoczęcia inwazji na Polskę 17 września 1939 roku, a następnie deportacji części mieszkańców w głąb ZSRR. Odpowiedzialny za wymordowanie polskich oficerów w Katyniu. Po napaści Niemiec na ZSRR naczelny dowódca sił zbrojnych (po początkowych niepowodzeniach na froncie przestał ingerować w dowodzenie). Uczestnik konferencji w Teheranie (1943), Jałcie i Poczdamie (1945), wywarł decydujący wpływ na ich przebieg i wyniki (m.in. sprawa granic Polski). Po zakończeniu wojny nadal prowadził politykę bezwzględnego terroru w ZSRR (m.in. deportacje całych narodów - Czeczenów, Inguszów, Tatarów, na Syberię i do Kazachstanu). Inicjator narzucenia państwom Europy Środkowo – Wschodniej (także Polsce) sowieckiego modelu ustrojowego i zależności ideologicznej, politycznej i ekonomicznej od ZSRR (zobacz: Świat w 1953 roku). Uznany przez amerykański tygodnik TIME za człowieka roku w 1942. Jego imieniem nazwano m.in. Pałac Kultury i Nauki w Warszawie. Zmarł nagle 5 marca 1953 roku. Bliższe okoliczności jego śmierci pozostają niewyjaśnione, prawdopodobnie na wylew krwi do mózgu.