Białkowski Grzegorz (1932-1989), polski fizyk, poeta. W 1955 ukończył Wydział Fizyki na Uniwersytecie Warszawskim, w 1959 uzyskał doktorat, a w 1964 habilitację, w 1971 został profesorem nadzwyczajnym, a w 1977 profesorem zwyczajnym. Był kierownikiem Zakładu Fizyki Teoretycznej Wysokich Energii, zastępcą dyrektora Instytutu Fizyki Teoretycznej, a następnie rektorem Uniwersytetu Warszawskiego.Napisał ok. stu prac naukowych i popularyzatorskich z zakresu fizyki cząstek elementarnych (współautor pierwszego w języku polskim i jednego z pierwszych w świecie podręcznika na ten temat Cząstki elementarne (1971), Mechanika klasyczna (1975), Stare i nowe drogi fizyki (1981-1985), Mechanika kwantowa. O czym to jest? (1982). Białobrzeski Czesław (1878-1953), wybitny polski fizyk teoretyk, profesor uniwersytetów kolejno w Kijowie, Krakowie i Warszawie, członek Polskiej Akademii Nauk. Autor prac z zakresu termodynamiki, fizyki kwantowej i teorii względności. Zwrócił uwagę na rolę promieniowania w problemie stabilności gwiazd. Kołos Włodzimierz, (1928-1996), fizykochemik polski, profesor Instututu Badań Jądrowych (1961-1966) oraz Uniwersytetu Warszawskiego (od 1962), członek PAN (od 1969), pierwszy laureat nagrody Międzynarodowej Akademii Nauk Kwantowo- Molekularnych (1967), naukowej nagrody PTCh im. W. Świętosławskiego (1996), zajmował się mechaniką kwantową. Zaproponował po raz pierwszy ogólne podejście do problemu trzech cząstek oddziałujących kulombowsko (1960), wykonał dokładne obliczenia komputerowe dla cząsteczki H2 (1960). Współautor pierwszego dokładnego adiabatycznego i relatywistycznego podejścia do cząsteczki H2 (1964) oraz obliczeń: energii stanów quasi związanych HeH+ (1976), przekroju czynnego rozpraszania elektronów na H2 (1982), widma energetycznego rozpadu cząsteczki trytu (1985), poziomów energetycznych molekuły mionowej td (1987). Niewodniczański Henryk (1900-1968), wybitny polski fizyk, urodzony w Wilnie, uczeń N. Bohra, profesor fizyki Uniwersytetu Poznańskiego 1937-1939, Wrocławskiego 1945-1946, UJ po 1946, członek PAU i PAN. Po II wojnie światowej organizator w Krakowie silnego ośrodka współczesnej fizyki. Założyciel 1955 i pierwszy dyrektor Instytutu Fizyki Jądrowej w Bronowicach pod Krakowem, noszącego dziś jego imię, dyrektor Instytutu Fizyki UJ. Autor wielu prac z zakresu fizyki jądrowej i atomowej. Dowiódł eksperymentalnie 1934 istnienia tzw. magnetycznego promieniowania dipolowego (multipolowość promieniowania).
