balista, biffa (zwana bildą), onager i trebusz to starożytne/średniowieczne oblężnicze machiny miotające. ich zadaniem było wyrzucenie w kierunku umocnień obrońców głazów/ładunków zapalających/strzał. można spotkać kilka nazw jednej machiny. związane jest to z prostotą ich konstrukcji i podobieństwem machin stosowanych przez różne kraje, które nadawały im własne nazwy. balista to rodzaj ciężkiej kuszy miotającej strzałami/włóczniami lub kamieniami. jej sztywne raniona połączone były elastyczną liną. zasięg rażenia zależny był od jej naprężenia. biffa i trebusz to machiny miotające wykorzystujące zasadę dźwigni dwustronnej i bezwładności. podniesiony na krótkim ramieniu duży ciężar opadając rozpędzał, umieszczony na końcu dłuższego ramienia ładunek. kiedy ramię zatrzymywało się na poprzeczce, bezwładny ładunek zaczynał lecieć. w pewnym uproszczeniu przyjmuje się, że w trebuszu przeciwwaga była zamocowana na sztywno i miała stałą masę. w biffie natomiast zamocowana była wahliwie i można było zmieniać jej ciężar. inna "szkoła" głosi, że nazewnictwo zależy od wielkości machiny - biffa była mniejsza. są też głosy, że z racji na identyczną zasadę działania są to dwie różne nazwy tej samej machiny. onager podobnie jak balista jest zaliczany do machin wykorzystujących naprężenie/naciąg elementu napędzającego ładunek. jeden koniec ramienia miotającego umieszczony był pomiędzy mocno skręconymi linami działającymi w stylu sprężyny skrętnej. naprężano je dodatkowo nachylając ramię do poziomu. po zwolnieniu blokady, umieszczone w misie ładunki były wyrzucane przez powracające do pionu ramię.
