Bracia Lwie Serce

Astrid Lindgren

W Nangijali
(fragment powieści Bracia Lwie Serce)

Chciałbym wam opowiedzieć, jak do tego doszło, że mój brat Jonatan stał się Jonatanem Lwie Serce. No i o tych wszystkich dziwnych rzeczach, które się potem zdarzyły.
Jonatan wiedział, że ja niedługo umrę. Chyba wszyscy o tym wiedzieli oprócz mnie. Panie, którym mama szyje sukienki, też wiedziały. Kiedyś myślały, że śpię i rozmawiały o tym między sobą. Zmartwiłem się oczywiście. Potem porozmawiałem o tym z Jonatanem.
- Wiesz, że mam umrzeć? - spytałem i rozpłakałem się.
- Tak, wiem - odpowiedział Jonatan po chwili.
Wtedy zacząłem jeszcze bardziej płakać.
- Przecież to okropne. Jak tak może być, żeby niektórzy ludzie musieli umierać, nie mając nawet dziesięciu lat? - pytałem.
- Wiesz co, Sucharku? Myślę, że będzie ci wspaniale.
- Wspaniale? - zdziwiłem się. - Czy to wspaniale leżeć w ziemi i nie żyć?
- E tam, to jest tak, jakby twoja skorupka leżała. A ty odfruniesz gdzie indziej.
- Dokąd? - zupełnie nie mogłem mu uwierzyć.
- Do Nangijali - powiedział Jonatan.
- Nangijala? - spytałem. - Gdzie to jest?
Wtedy Jonatan powiedział, że nie wie dokładnie, że gdzieś po drugiej stronie gwiazd.
- Tam są jeszcze czasy ognisk i baśni - dodał. - To ci się spodoba.
Mówił, że z Nangijali pochodzą wszystkie baśnie i ten, kto się tam znajdzie ma przygody od rana do wieczora, a nawet i w nocy.
- I wiesz, co? - powiedział jeszcze. - Może pewnego dnia przyfruniesz do mnie z Nangijali. I usiądziesz na oknie jako biały gołąb. Zrób tak, proszę cię!
Dopiero wtedy przyszło mi na myśl, że to będzie bardzo smutne - znaleźć się w Nangijali bez Jonatana. Ale Jonatan powiedział, że w Nangijali czas płynie zupełnie inaczej niż na ziemi. Choćby on żył nawet dziewięćdziesiąt lat, to mnie będzie się wydawało, ze minęły najwyżej dwa dni.
- A dwa dni przecież wytrzymasz sam - przekonywał mnie. - Ja tymczasem będę musiał żyć na świecie bez mojego Sucharka. Może nawet dziewięćdziesiąt lat.
Tak nam się wtedy wydawało!
Teraz dochodzę do tego, co takie ciężkie. Ciężko mi, nie mogę, n i e m o g ę tego opowiedzieć! Tak o tym napisali w gazecie:

Wczoraj wieczorem przy ul. Wrzosowej wybuchł pożar. W domu był jedynie dziesięcioletni chory chłopiec, Karol Lew. Chwilę później wrócił jego trzynastoletni brat Jonatan. Nim ktokolwiek zdołał go powstrzymać, rzucił się do płonącego wnętrza. Tymczasem ogień objął cały dom i odciął chłopcom drogę ucieczki. Jonatan wziął brata na plecy i wyskoczył przez okno. Niestety, doznał tak silnych obrażeń, że prawie natychmiast zmarł. Młodszemu chłopcu nic się nie stało. Przyczyna pożaru nie jest znana.

A nauczycielka Jonatana napisała tak:
Drogi Jonatanie Lew, czy nie powinieneś raczej nazywać się Jonatan Lwie Serce? Kiedy mówiliśmy na historii o angielskim królu Ryszardzie Lwie Serce, powiedziałeś: "Pomyśleć, że ktoś może być tak odważny, że piszą o nim w podręczniku?. Kochany Jonatanie, ty też jesteś bohaterem. Pusto będzie bez ciebie w szkole. Nigdy cię nie zapomnimy. Odpoczywaj w pokoju, Jonatanie Lwie Serce.

Chyba nie ma w całym mieście człowieka, który by nie żałował Jonatana i nie uważał, że to ja powinienem zginąć. A ja mogę tylko szeptać sobie te słowa, które Jonatan powiedział tuż przed śmiercią. Uśmiechnął się i wydobył z siebie tych kilka słów: "Nie płacz, Sucharku. Zobaczymy się w Nangijali."
A potem Jonatan przyszedł mnie pocieszyć. Stało się to jakiś czas temu, wieczorem. Leżałem w łóżku, sam w domu i płakałem za nim, i bałem się, i czułem się nieszczęśliwy, chory, bardziej biedny niż to się da opisać.
I wtedy przyszedł.
Leżałem i płakałem z głową wciśniętą w poduszkę, a tu słyszę gruchanie, całkiem blisko. Podniosłem oczy i widzę, że siedzi na parapecie gołąbek i patrzy na mnie miłym wzrokiem. Śnieżnobiały gołąbek! Nikt nie zrozumie, co poczułem, jak go zobaczyłem!

Jakieś dwa miesiąc później TO się stało. Nagle znalazłem się po prostu przed furtką i przeczytałem napis na tabliczce: "Bracia Lwie Serce".
Jak tam przyszedłem? Nie wiem. Wiem tylko, że nagle stałem tam i czytałem napis na furtce i rozglądałem się za Jonatanem. Wołałem kilka razy, ale nie odpowiadał.
Poszedłem wąską ścieżką w stronę rzeki. Na moście siedział Jonatan. Nawet gdybym spróbował, to i tak nigdy nie potrafiłbym wytłumaczyć, co wtedy czułem.
Obraz Clauda Monet Jonatan podniósł głowę i zobaczył mnie. Krzyknął coś, rzucił wędki, przybiegł i objął mnie. Staliśmy nad rzeką, obejmowaliśmy się i było nam tak wesoło, że nie da się tego opisać. Kiedyśmy się śmiali już tak, że więcej nie można, zaczęliśmy się mocować. Przewróciliśmy się w trawę i tarzaliśmy się w niej pękając ze śmiechu, aż w końcu wpadliśmy do rzeki.
Nigdy nie umiałem pływać, chociaż bardzo chciałem się nauczyć. Teraz umiałem od razu. Pływałem doskonale.
Potem wdrapałem się na most. I wtedy zobaczyłem wyraźnie, że coś się zmieniło. Moje nogi były całkiem proste, zupełnie takie, jak nogi Jonatana. Obmacałem się dokładnie i poczułem, że jestem zdrowy i wesoły w każdej części ciała.
Potem Jonatan chciał, żebyśmy poszli do domu. Chciałem i ja, rzecz jasna.
Jonatan szedł przede mną ścieżką pod górę, a ja za nim na moich pięknych, prostych nogach. Kiedy uszliśmy kawałek pod górę, odwróciłem głowę. I wtedy zobaczyłem Wiśniową Dolinę. Ach, jak w niej było biało od kwiatów! Dlaczego przedtem tego nie zauważyłem?
Ścieżka, po której szliśmy, była usłana białym kwiatem wiśni, nad nami też wirowały białe, delikatne płatki, obsypując nam włosy i ramiona. Na końcu ścieżki była Zagroda Jeźdźców, czyli nasz dom.
Już mieliśmy wejść do chaty, ale wtem usłyszeliśmy rżenie. Tak, to naprawdę rżał koń. Jonatan powiedział:
- Zobaczmy najpierw stajnię.
Poszedł do drugiej chaty, a ja pobiegłem za nim. Była to prawdziwa stajnia! Stały w niej dwa śliczne, gniade konie, które zarżały, gdyśmy weszli.
- To Grim i Fialar - przedstawił je Jonatan. - Zgadnij, który jest twój.
To były wyjątkowo ładne konie. Fialar miał białą strzałkę na czole, poza tym niczym się nie różniły.
- Może Grim jest mój? - próbowałem zgadnąć.
- Nie trafiłeś! Twój jest Fialar.
Pozwoliłem, żeby Fialar powąchał mnie, poklepałem go i nic a nic się nie bałem. Od razu go polubiłem i myślę, że on też mnie polubił.
- To dziwne - powiedziałem później do Jonatana - tu jest wszystko, co się kiedykolwiek chciało mieć.
- Oczywiście - odpowiedział Jonatan. - Przecież jesteśmy w Nangijali.