Muzyka towarzysząca wysiłkowi fizycznemu U Greków ważne była muzyka, która towarzyszyła pracy zawłaszcza, gdy wszelkie ruchy ciała były rytmiczne i motoryczne. Uważali, że muzyka pobudza, potrafi utrzymać tempo działania, a także synchronizuje wspólne wysiłki. W literaturze można znaleźć wzmianki o tym, iż specjalnie wynajmowano śpiewaków, którzy śpiewali w drodze do pracy na polach. Istniały tradycyjne pieśni żniwiarzy zwane – Lityerses. Śpiewy obecne były podczas prac budowalnych, wtedy takim pracom towarzyszyli auleci. Auleci pomagali wioślarzom utrzymać się w rytmie, a także podtrzymywali ich dobry nastrój. Mężczyźni maszerujący do bitwy zagrzewani byli muzyką. Często używano do akompaniamentu piszczałkę, ponieważ ona mogła podawać tempo dla wspólnego, jak i indywidualnego wysiłku. Dla starożytnych Greków muzyka była najważniejszym bodźcem do działania i zabawy. Jak widzimy towarzyszyła im w każdej dziedzinie życia codziennego. Muzyka bardzo silnie na nich oddziaływała. Przykładem czego może być to, iż uważali, że muzyka przynosi uspokojenie, radość, pocieszenie, podnieca, wprowadza w szał. Grecy często manipulowali emocjami używając do tego muzyki. W greckim społeczeństwie każdy miał do czynienia z muzyką. Prawie każdy umiał grać na instrumencie muzycznym, nie musieli to być tylko zawodowcy. Nauka gry na instrumencie głównie była czymś nieformalnym. Często jeśli ktoś miał dostęp do instrumentu uczył się grać sam, rzadko potrzebował nauczyciela. Instrumenty muzyczne Strunowe. Na instrumentach strunowych grano m. in szarpiąc struny palcem, uderzając plektronem lub łącząc oba sposoby ze sobą. Chodziło o pobudzeniu drgania struny i o wzmocnieniu wibracji do odpowiedniego poziomu donośności. Instrumenty strunowe występujące w starożytnej Grecji: Liry. Pierwszy raz pojawia się mniej więcej ok 3100 r. p.n.e. Instrument posiadający do 11 strun, masywny. Podobno lżejszą wersję tego instrumentu udoskonalił lud semicki. Posiadały prostokątne pudło rezonansowe, często asymetryczne. Jedno ramie dłuższe od drugiego, posiadały ukośnie nachyloną poprzeczkę i struny nierównej długości. Ilość strun to głównie siedem lub osiem. Muzyk podtrzymywał lirę za pomocą pasa przyczepionego do zewnętrznego ramienia instrumentu i zapętlonego na własnym, lewym nadgarstku. Cechy te pojawiają się także w lirach okresu archaicznego. Lira w starożytnej Grecji cieszyła się wielkim uznaniem. Była instrumentem, na którym regularnie grywał Apolla – bóg olimpijski. Występowały różne odmiany liry: liry skrzynkowe (kitara kołyskowa, koncertowa, tracka, italska), liry miskowe (chelys, barbitos). Liry skrzynkowe lub kitary charakteryzowały się pokaźniejszym pudłem rezonansowym zbudowanym z drewna. Były bogato zdobione. Liry skrzynkowe – kitary miały zaokrągloną podstawę, zdarzały się także, ale rzadko szpiczaste. Górna krawędź pudła bywa prosta, także front pudła w przybliżeniu miał kolisty kształt. Posiadały od 2 do pięciu strun, ale głównie trzy lub cztery, dwie lub pięć strun stanowiły wyjątek. W VII w zaczynają pojawiać się kitary o siedmiu strunach. Kitary o prostokątnej podstawie były instrumentem zawodowych kitardów. Niegdyś kitara miała pozłacane ramiona i była wykładana rzeźbioną kością słoniową i drogimi kamieniami. Muzyk do gry zakładał szatę długa do kostek, ozdobną, na głowę ubierał złoty wieniec. Kitara tracka – instrument Orfeusza. Podstawę ma okrągłą lub prostokątną z głęboko wyciętymi rogami. Górna krawędź rezonatora stanowiła łuk. Kitara italska – ok 360 r. p.n.e. różni się od innych lir, jest prostokątna. Mówi się, że lira ta została sprowadzona z Lewantu. Liry miskowe –zrobione z żółwiej skorupy. Ramiona liry są dłuższe, przy rezonatorze mają prosty kształt i rozchodzą się, dopiero w pewniej odległości wyginają się ku sobie po czym skręcają ku górze pod kontem prostym. Barbitos, bo tak się nazywała lira miał dźwięk niższy i miększy od liry. Grano na niej podczas tańców, składania ofiar, podczas procesji, w scenach domowych, szkolnych i mitologicznych. W lirach struny przymocowywane były do zaczepu umieszczonego na podstawie pudła rezonansowego, następnie przebiegały przez podstawek, ponad pudłem rezonansowym, przekazując do pudła drgania strun. Drugi koniec przymocowany był do poprzeczki, gdzie były regulowane. Struny w lirze układane były według wysokości. Dźwięki w skali oktawowej nazwane były : dolna, obok dolnej, trzecia, obok środkowej, środkowa, palec wskazujący, obok górnej, górna, chodziło oczywiście o nazewnictwo strun. Dolna struna najwyższa, górna najniższa. Na lirach grano siedząc, stojąc bądź idąc czy tańcząc. Kitarę trzymano pionowo lub ewentualnie lekko ją przychylając w stronę grającego lub na zewnątrz. Ważnym elementem był fakt, że podczas akompaniamentu dla śpiewu lira dublowała melodię, a dopiero od połowy V wieku dodawano inne dźwięki, które urozmaicały akompaniament. Na lirze można było także wykonywać solowe utwory, które były bardzo wyszukane i wyrafinowane. Innym instrumentem z rodziny strunowych szarpanych były Harfy. Harfa należy do najstarszego instrumentu strunowego, najstarszy rodzaj harfy to harfa łukowa. Rezonator wydłużał się w zakrzywione ramię tworząc łuk, na który napięte były struny. Harfy używano już od 3400r. p.n.e. Inna wczesno grecka nazwa harfy to magadis. W malarstwie wazowym harfy mają różną liczbę strun, od dziewięciu do dwunastu. Napięcie strun w harfie regulowane było przy ramieniu za pomocą taśmy, paciorków lub pierścieni. Struny szarpano oburącz. Harfistki nazywane były psaltriai – szarpaczki. Instrument używany był jako akompaniament do śpiewu. Kolejnym instrumentem z tej grupy jest Sambyke. Instrument charakteryzował się krótkimi strunami oraz wysokim rejestrem. Według podań instrument ten miał pudło rezonansowe podobne do łodzi i ramię, które wznosiło się z jednego końca pod kątem zbliżonym do pozycji pionowej. Struny przebiegały skośnie od ramienia do czołowej płyty pudła rezonansowego. Instrument ten może być także prymitywną odmianą harfy łukowej. Cytry kolejne instrumenty strunowe nazywane także simikon, które miały trzydzieści pięć strun, inna odmiana epigoneion – czterdzieści strun. Mówi się, że instrumenty te zbudowane były w celu przeprowadzania i demonstrowania różnych sposobów strojenia i podziału dźwięków na tony i ćwierćtony. Ostatni instrument z rodziny strunowych szarpanych to Lutnia. Instrument ten pojawia się po raz pierwszy w Mezopotamii pod koniec II tysiąclecia. Posiada rezonator o prostych krawędziach, schodzących się w stronę szyki, tylna część sklepiona z grzbietem, podstawa trójkątna. Posiada cztery lub pięć strun. Instrument ten przeznaczony był raczej dla kobiet. Trzyma się go poziomo, szyjka po lewej stronie grającego. Struny skraca się palcami lewej ręki, podobno na szyjce znajdowały się także progi, struny szarpano palcami lub używano plektronu.
