Napisz o życiu i dzialalności św. Pawła

Paweł urodził się około 5 r. (niektórzy uważają, że ok. 10 r.) w Tarsie, stolicy Cylicji w Azji Mniejszej. Pochodził z pokolenia Beniamina, a po rodzicach odziedziczył obywatelstwo rzymskie. Na przynależność do dwóch cywilizacji wskazują jego dwa imiona: żydowskie – Saul (Szaweł) i greckie – Paulos (Paweł). Jak napisał Łukasz w Dziejach Apostolskich, tego drugiego imienia Paweł zaczął używać na Cyprze, podczas pierwszej wyprawy misyjnej, kiedy spotkał się z prokonsulem Pawłem Sergiuszem i nawrócił go. Młody Paweł studiował w Jerozolimie u jednego z największych ówczesnych rabinów, Gamaliela I. Jako żarliwy faryzeusz służył Bogu, dokładnie zachowując Prawo. Będąc teologiem, dobrze zdawał sobie sprawę z tego, że nauczanie apostołów może zagrozić podstawom judaizmu, dlatego stał się gorliwym prześladowcą chrześcijan. Około 36 r., po otrzymaniu od arcykapłana listów do synagog w Damaszku, Paweł udał się tam, aby uwięzić i sprowadzić do Jerozolimy wyznawców Chrystusa. Wtedy miało miejsce wydarzenie, które zdecydowało o całym jego dalszym życiu: z prześladowcy stał się gorliwym apostołem drogi, którą wcześniej zwalczał. Po nawróceniu Paweł udał się na pewien czas do Arabii. Kiedy powrócił do Damaszku, zaniepokojeni jego przemianą Żydzi, postanowili go zgładzić. Dzięki pomocy braci udało mu się jednak uniknąć zasadzki i zbiec do Jerozolimy. Tam Barnaba, lewita z Cypru, cieszący się wielkim autorytetem w gminie jerozolimskiej, zaprowadził go do apostołów. Paweł mówił im o swoim posłannictwie i sposobie urzeczywistniania go, ale nieufni uczniowie odesłali go do Tarsu. Dopiero po kilku latach odnalazł go tam Barnaba i sprowadził do Kościoła w Antiochii, który odtąd stał się macierzystą wspólnotą przyszłego Apostoła Narodów. Około 45 r., razem z Barnabą oraz Janem Markiem (późniejszym towarzyszem św. Piotra, ewangelistą), został wysłany przez gminę antiocheńską w pierwszą podróż misyjną. Przepisałem ze zeszytu pani dyktowała napewno bedzie dobrze licze na naj !

Święty Paweł, Apostoł Narodów, męczennik. Św. Paweł uważany jest właściwie za pierwszego chrześcijańskiego teologa, budowniczego chrześcijaństwa, organizatora Kościoła Katolickiego; jego wpływ na teologię był żywy przez wszystkie stulecia i również współcześnie ma wielkie znaczenie. Uważa się, że to właśnie wkład i udział św. Pawła sprawił, że Kościół zachował swą jedność w trudnych czasach l w. Pomimo tego, że Paweł nie był uczniem Jezusa, uważany jest również za apostoła, i podobnie jak Piotr nazywany Księciem Apostołów. Przede wszystkim jednak jest wielkim apostołem narodów, czczonym po dziś dzień na całym świecie. Życie i działalność św. Pawła można rekonstruować na podstawie dwóch źródeł. Pierwszym z nich są Dzieje Apostolskie, drugim natomiast listy Pawłowe (wszystkie zachowane listy Paweł napisał w przeciągu ok. 15 ostatnich lat swego życia). Na ich podstawie wiemy, że Paweł pochodził z Tarsu w Cylicji (Turcja), gdzie urodził się przed 10 r. po Chrystusie, w rodzinie faryzeuszy, i otrzymał hebrajskie imię Szaweł. Ponieważ jego rodzina posiadała również obywatelstwo rzymskie, należy przypuszczać, że już od urodzenia nosił również drugie, łacińskie imię Paweł. Podobnie jak jego ojciec uczył się w młodości wyrabiania namiotów. W wieku ok. 19 lat przybył do Jerozolimy i rozpoczął kształcenie w szkole rabinistycznej u znanego nauczyciela Gamaliela. W tym czasie Szaweł był zaciekłym przeciwnikiem i fanatycznym prześladowcą chrześcijan, których uważał za odstępców od wiary mojżeszowej; m.in. asystował przy kamienowaniu Szczepana przed bramą Jerozolimy (Dz 7,58). W wieku ok. 34 lat przyjął polecenie, by udać się do Damaszku (Syria) i tam aktywnie uczestniczyć w zwalczaniu młodych wspólnot chrześcijańskich. W drodze do Damaszku miało miejsce słynne nawrócenie Szawła, któremu objawił się Chrystus. Od tej chwili rozpoczyna się żarliwa działalność apostolska Pawła, jak się już teraz nazywał. O wydarzeniu pod Damaszkiem Dzieje Apostolskie informują trzykrotnie, natomiast sam Paweł mówi o tym krótko w Liście do Calatów i w jednym z Listów do Koryntian. W Damaszku ociemniały Paweł przebywał u ucznia Jezusa Ananiasza, z jego rąk przyjął chrzest święty, po czym odzyskał wzrok. Z miejsca zaczął głosić Słowo Boże; najpierw w Damaszku, później w Arabii, przez krótki czas w Jerozolimie, wreszcie przez wiele lat w swojej ojczystej Cylicji i Syrii (lata tej działalności są najlepiej poznane). Około 44 r. rozpoczęła się pionierska działalność misyjna Pawła. Razem z Barnabą udał się do Antiochii (Syria), by w tamtejszej wspólnocie głosić Ewangelię. Około roku 45 wyruszyli razem w wielką podróż misyjną (była to pierwsza z trzech podróży misyjnych św. Pawła, trwała do ok. 49 r.), chcąc nawrócić i ochrzcić jak najwięcej pogan. Podróż przebiegała przez Cypr, Pizydię i Cylicję. Na tzw. Soborze Jerozolimskim (49/50 r.) Paweł i Barnaba bronili sposobu swej działalności duszpasterskiej wśród wyznawców Chrystusa nawróconych z pogaństwa, co ze strony chrześcijan pochodzących z judaizmu, obstających przy żydowskich zwyczajach i obrzezaniu, wzbudzało tak wielką krytykę, że cały Kościół znalazł się w niebezpieczeństwie. Spór został rozstrzygnięty na korzyść misjonarzy pogan Pawła i Barnaby, którzy już bez przeszkód prawnych mogli kontynuować swoją działalność apostolską. Jeszcze w 50 r. Paweł wyruszył w drugą podróż misyjną. Zakończyła się ona w roku 52/53, a prowadziła przez całą Azję Mniejszą, Macedonię i Grecję; w Koryncie Paweł przebywał półtora roku. Trzecią podróż misyjną apostoł narodów podjął pomiędzy rokiem 54 a 58. Udał się wtedy do Efezu (Turcja), gdzie pozostał ponad dwa lata, oraz ponownie przybył do Macedonii i Koryntu. Paweł wszędzie zakładał wspólnoty chrześcijańskie, z którymi utrzymywał kontakt listowny. W 58 r. zaplanował, by wyruszyć na Zachód, do Hiszpanii.