Ile zapłacił Abracham za grób PAtryjarchów?

Tradycja żydowska począwszy od wczesnych czasów biblijnych nakazuje grzebanie zmarłych w odróżnieniu od zwyczajów praktykowanych w innych kulturach, które przyzwalały na palenie ciał zmarłych. Pierwsze biblijne świadectwo pochówku dotyczy pogrzebu Sary, żony Abrahama, w jaskini leżącej na zakupionym specjalnie na ten cel skrawku ziemi. Mimo iż poprzedni właściciele chcieli podarować Abrahamowi ziemię, on jednak zapłacił na nią zwykłą cenę i w  ten sposób złożył hołd żonie. Pierwsza wzmianka o nagrobku (macewa) dotyczy grobu Racheli jaki Jakub wzniósł po jej śmierci (Księga Wyjścia 35,20). Obyczaj stawiania nagrobków ciągnął się przez cały okres Pierwszej i Drugiej Świątyni. Znajdujemy na ten temat wzmianki w II Księdze Królewskiej 23,17, gdzie król Jozjasz widzi nagrobek (tu użyto hebrajskiego słowa cijun - znak) na grobie proroka, który przepowiedział iż dokona on reform religijnych. Także w  Księdze Ezechiela (39,15) użyta jest nazwa cijun na określenie "oznaczenia" grobu. Opis pełnego przepychu grobowca jaki wystawił Szymon Hasmonejczyk dla swojej rodziny znajdujemy w Księdze Micheasza (13,27-29), a także w pismach Józefa Flawiusza. w tej pierwszej na określenie grobowca użyto nazwy nefesz - dosłownie "dusza". Określenia tego używa także Talmud. Grobowce żydowskie przybierały w różnych okresach różne formy - od stosu kamieni, poprzez pojedynczy, pobielony kamień , groby jaskiniowe i kute w skałach po monumentalne grobowce jakie można spotkać do dziś dnia w Dolinie Cedronu w  Jerozolimie, gdzie spoczywają Absalom i Zachariasz. Na grobowcu Absalona widnieje inskrypcja " To jest grób" i "nefesz (dusza)..." po czym następują imiona zmarłych. Według tradycji żydowskiej oznaczanie grobów miało służyć temu aby ustrzec kapłanów przed nieczystością spowodowaną wejściem na teren cmentarza lub nieumyślnym stąpaniem po ziemi w której pochowani są ludzie.