Opisz spadek swobodny. Wzór i opis .

Spadek swobodny – ruch odbywający się wyłącznie pod wpływem siły grawitacji. Przykłady: ruch planet wokół Słońca, ruch Księżyca wokół Ziemi; ruch statku kosmicznego z wyłączonym napędem; spadek masywnego ciała w pobliżu powierzchni Ziemi z niewielkiej wysokości (wówczas prędkość spadku jest niewielka i siły oporu powietrza są zaniedbywalnie małe. Często przyjmuje się, że spadek rozpoczyna się od spoczynku w odróżnieniu od ruchu w polu grawitacyjnym z prędkością początkową zwanym rzutem. Przykładem tego typu zagadnień są szkolne zadania dotyczące rzutu ukośnego, pionowego lub poziomego. Pojęcie spadku swobodnego odgrywa istotną rolę w ogólnej teorii względności. Jeden z jej podstawowych postulatów głosi bowiem, że krzywa w czasoprzestrzeni opisująca ruch będący spadkiem swobodnym jest czasopodobną krzywą geodezyjną.

Spadek swobodny – ruch odbywający się wyłącznie pod wpływem siły grawitacji. Przykłady: ruch planet wokół Słońca, ruch Księżyca wokół Ziemi; ruch statku kosmicznego z wyłączonym napędem; spadek masywnego ciała w pobliżu powierzchni Ziemi z niewielkiej wysokości (wówczas prędkość spadku jest niewielka i siły oporu powietrza są zaniedbywalnie małe. Często przyjmuje się, że spadek rozpoczyna się od spoczynku w odróżnieniu od ruchu w polu grawitacyjnym z prędkością początkową zwanym rzutem. Przykładem tego typu zagadnień są szkolne zadania dotyczące rzutu ukośnego, pionowego lub poziomego. Pojęcie spadku swobodnego odgrywa istotną rolę w ogólnej teorii względności. Jeden z jej podstawowych postulatów głosi bowiem, że krzywa w czasoprzestrzeni opisująca ruch będący spadkiem swobodnym jest czasopodobną krzywą geodezyjną.   Jeżeli spadek ma miejsce z małej wysokości w pobliżu powierzchni Ziemi i dotyczy ciała o stosunkowo dużej gęstości i aerodynamicznym kształcie (np. kuli), wówczas ruch takiego ciała można z dobrym przybliżeniem traktować jak ruch jednostajnie przyspieszony z przyspieszeniem ziemskim g bez prędkości początkowej. Ruch ten opisuje kinematyczne równanie ruchu w postaci: gdzie – wysokość z jakiej spada ciało,t – czas.Wzór ten zapisany jest w układzie odniesienia, który stanowi oś skierowana pionowo w górę o początku na powierzchni Ziemi.