jesteś falą, która zalała mój mózg i rozmazała wszystkie czytelne myśli. jak możesz twierdzić, że cokolwiek o mnie wiesz, skoro mnie już nie ma? próbuję odrodzić się w tobie, ale trzaskasz mi drzwiami przed nosem i to wcale nie z pychy tylko w akcie desperacji dobijam się do nich. bo stracić siebie to koszmar, ale odbudować się samemu jest już ponad moje siły. uprzątnęłeś wszystkie pajęczyny schematów z mojej głowy. O może dlatego nie chcę skończyć z tobą, nie wiem co się dzieje i ciekawi mnie co będzie. zbyt wiele spraw z przeszłości odpuściłam. zdusiłam w sobie. upchałam w nieświadomości. teraz wysypują się lub wrzynają. pragnę jasności i prawdy. bądź odpowiedzialny za samoistność swojego oddziaływania na mnie, które sam ostatecznie nakierowałeś: z ciekawości na głębsze wody fascynacji. Ps nie jestem pewna na 100 % czy dobrze
