Napisz wypracowanie na temat: Krzyżacy jako utwór wychwalający polskie rycerstwo.

To wielkie nieszczęście, że książę Konrad Mazowiecki w 1226 roku zaprosił Krzyżaków do Polski. Teraz, po ponad stu latach obecności Zakonu na ziemiach Polskich widać, że rycerze nie wnoszą do okolicznych krain światła wiary oraz nie uczą miejscowy lud wartości chrześcijańskich tylko ich po prostu mordują, jak np.: matkę Danusi. Żmudź jest to kraina pogańska. Została nam odebrana podstępem. Zakon Krzyżacki więzi Żmudzinów, wiesza ich oraz chłosta za mówienie prawdy o zakonie. Chłopi zamieszkujący tereny Krzyżackie skarżą się na Krzyżaków, że ich prześladują/ Podróżni gdy przejeżdżają granicę i są w państwie Krzyżackim to muszą uważać na zakon bo mordują, tak pojmali Maćka z Bogdańca. Polacy są chrześcijanami i nie muszą uczyć się od Krzyżaków szacunku dla rycerskiego stanu przeciwnika, prawdomówności, respektowania zawartego pokoju, odwagi i miłosierdzia dla słabszych. Nieodżałowanymi wzorami wymienionych cnót byli: szlachetny rycerz - Zawisza Czarny, książę Witold, Jakub Skarbek z Góry. Zyndran z Maszkowic, książę Janusz itd. Polscy rycerze są wzorem skromności, rezygnują z dóbr doczesnych. Surowe i proste życie, jakie wiodą, pozwala im pielęgnować pokorę, dyscyplinę i pobożność. Ze szczególną galanterią odnoszą się do kobiet, opieką otaczają dzieci, zwłaszcza sieroty np.: księżna Danuta przygarnęła na swój dwór sierotę, Danusię córkę Juranda ze Spychowa, a opat opiekował się Jagienką po śmierci matki i wyjeździe ojca na wojnę.  Polscy rycerze z gniewem przyjmują docierające do nich informacje o wojennych nastrojach, atakach i groźbach wśród Krzyżackich zakonników. Rycerze Polscy niczego tak nie pragną jak pokoju, bo miłują go ze wszystkich sił. Pozostaje mieć nadzieję, że rycerze Krzyżaccy, zechcą wziąść przykład z bogobojnych i szlachetnych rycerzy Polskich i będą postępować zgodnie z regułami zakonu, który czci Najświętrzą Maryję Pannę dlatego powinien być pełen dobroci i miłosierdzia, czego doświadczyli chociażby od Juranda ze Spychowa, który wybaczył krzywdy wyrządzone mu przez zakon i puścił wolno Zygfryda de Lowe.