WSTĘP O WULKANACH Fascynacja świata zjawiskami przyrody jest naprawdę ogromna. Ludzie chcą wiedzieć jak najwięcej o otaczającym ich świecie. Jednak szczególnym zainteresowaniem i szacunkiem darzone są groźne, potężne i katastroficzne w skutkach zjawiska, które sieją grozę i owiane są wielką tajemnicą. Nic więc dziwnego, że wulkany i zjawiska wulkaniczne są interesujące i fascynują wiele osób. Dla ludzi czasów starożytnych erupcje wulkanów z tryskającą, gorącą i płyną lawą, która zmiata z powierzchni ziemi wszystko co napotka połączone z podziemnymi grzmotami, trzęsieniami ziemi, deszczem skał i trującymi wyziewami musiały być czymś naprawdę przerażającym. Grecy twierdzili, że wulkany są siedzibą boga Hefajstosa i miejscem walk gigantów i tytanów z bogami. Platon uważał, że popioły wulkaniczne pochodzą z podziemnej rzeki Piryflegeton. Gorące źródła miały potwierdzać istnienie podziemnej rzeki, a ognie rzeczywiście pochodzą z wnętrza Ziemi. W wiekach średniowiecznych rzeka Platona zamieniła się w piekło; być może powszechne wyobrażenie piekła wzięło się od Piryflegotonu. Historia ludzkości jest dość bogata w opisy wybuchów wulkanów. Po raz pierwszy termin wulkan wprowadził sławny geograf Bernhardus Valerius, autor dzieła pt. Geographia generalis w którym podał położenie ówcześnie znanych wulkanów. Działanie wulkanów z czasem słabnie, aż wreszcie zamiera. Wulkany czynne przechodzą w wygasłe. Tak naprawdę nigdy nie można z całą pewnością stwierdzić czy wulkan jest wygasły, może być jedynie uśpiony. Czasami góry uważane za wygasłe, czyli nieczynne w czasach historycznych, budzą się po setkach, a nawet tysiącach lat o ostatniej erupcji. Niektóre wulkany są stale czynne np. Stromboli, Kilauea, Izalco, Masaya i Amatitlon w Nikaragui, Sangay w Ekwadorze i Erbus na Antarktydzie. Większość wulkanów wybucha w różnych odstępach czasu. Im dłuższy jest okres przerwy, tym gwałtowniejszy jest zwykle następny wybuch. Do wulkanów drzemiących zalicza się Wezuwiusz przed wybuchem w 79 roku, Epomeo, który niespodziewanie wybuchł w 1302 roku (przez 2 tysiące lat nie dawał znaku życia), Galunggung przed rokiem 1822 i japoński Bandaisan nieczynny od tysiąca lat przed ogromnym wybuchem w 1888 roku.
