charakterystyka Petroniusza z kśiążki Qau Vadis

Petroniusz jest postacią historyczną. Należał do najbliższych współpracowników Nerona. Jeden z głównych bohaterów powieści Henryka Sienkiewicza. Motywacja: realistyczno-społeczna. Dzięki tej kreacji Sienkiewicz tworzy postać szlachetnego poganina rozumiejącego zarówno prawa starożytnego Rzymu, jak i współczującego prześladowanym chrześcijanom. Wyróżnia się urodą zewnętrzną. Ma orzechowe oczy i ciemne włosy. Uchodzi za mężczyznę przystojnego. Pomimo średniego już wieku, wciąż ma powodzenie u kobiet. Przybierał hedonistyczną postawę wobec życia. Lubi się otaczać pięknymi kobietami. Był estetą, nazwanym przez Tygellinusa "arbitrem elegancji". Sienkiewicz podkreślił jego cechy charakteru, tj: szlachetność, bezkompromisowość. Wiedział, że Rzym musi upaść, bo dominuje w nim rozpusta i zbrodnia. Był człowiekiem nieprzeciętnie inteligentnym. Odznaczał się wrażliwością na literaturę i sztukę, dlatego nie mógł znieść żałosnych wierszy Nerona. Nie wahał się bronić chrześcijan przed fałszywym oskarżeniem o spalenie Rzymu. Jako epikurejczyk nie bał się śmierci, nawet sam wyszedł jej na spotkanie, podcinając sobie żyły. Przedtem napisał list do Nerona, w którym wyjawił prawdę o jego twórczości. Wiedząc o oskarżeniu go przez Tygellina o przynależność do spisku przeciw cezarowi, postanowił odebrać sobie życie. Nie chciał dać satysfakcji wrogom, którzy zamierzali go zabić. Kiedy poznał chrześcijan, zmienił się nieco jego stosunek do życia. Poznał siłę prawdziwej, bezinteresownej miłości niewolnicy Eunice. Jego samobójcza śmierć była dowodem wierności zasadom,tj: prawdomówność i sprzeciwianie się złu. W liście pożegnalnym pokazał swoje prawdziwe oblicze, drwiąc z Nerona i jego twórczości.

Gajusz Petroniusz był najbardziej zaufanym patrycjuszem cezara. Nazywany arbiter elegantiarum był równie piękny i przystojny, jak elegancki. Miał kształtne, namaszczane olejkami, zdrowe ciało. Zawsze był pachnący, zadbany, dbał o sprawność fizyczną. Jego chód był śmiały, swobodny i niedbały. Twarz miał mądrą i bystrą, ciemne oczy świeciły spod połyskującej czupryny.  Należał do bardzo ścisłego otoczenia cezara, był jego przyjacielem. Neron liczył się tylko  z opinią Petroniusza. Nie obrażał się , kiedy podwładny nie prawił samych komplementów. Patrycjusz, jako człowiek uczciwy i niezwykle wyrozumiały, potrafił wyrazić swoje zdanie tak, aby Miedzianobrody nie poczuł się urażony, lecz rzadko kiedy mówił szczerą prawdę o utworach cezara. Miał bardzo duży wpływ na Nerona, władca bardzo często czynił to, co zaproponował mu Petroniusz. Miał zaufanie władcy dworu, a przede wszystkim ludu, był jego ulubieńcem.  Gajusz nie stronił od rozkoszy i rozpusty, żył w przepychu i zbytku. Uwielbiał bywać na ucztach, nie gardził alkoholem i zabawą z kobietami. Podczas jednego z przyjęć upojony winem zasugerował cezarowi pomysł podpalenia Rzymu. Lubił się bawić, prowadził bardzo rozrywkowy tryb życia, choć był człowiekiem leniwym i opieszałym. Interesował się sztuką i poezją. Był znawcą, potrafił docenić prawdziwe piękno. Sam również tworzył, na co pozwalał mu wybitny umysł. Petroniusz był erudytą, posiadał dużą wiedzę w różnych dziedzinach, był bardzo inteligentny, wyrozumiały. Niegdyś piastował urząd władcy Bitynii, funkcję tę sprawował doskonale. Był człowiekiem bystrym i światowym. Przy swojej leniwej naturze był zadziwiająco pracowity i energiczny, na dworze nazywano go estetą „czyniącym z nocy dzień” także dlatego,  iż miłował się w ucztowaniu.  Był bardzo wrażliwy i opanowany, nigdy się nie unosił, pozornie chłodny, zdolny był do głębokich uczuć. Bardzo kochał Eunice oraz Winicjusza. Dla nich gotów był poświęcić wiele dóbr. Petroniusz nie wierzył w Chrystusa, ani w bogów rzymskich, ale postępował zawsze etycznie. Był tolerancyjny, nie krytykował chrześcijaństwa, choć często wypowiadał się na temat religii. Nigdy nie składał ofiar, nie chciał się nawrócić, iż twierdził, że jest już za stary. W życiu radził sobie bardzo dobrze, był zaradny i bystry. Cenił życie , miłował piękno, które potrafił odróżnić od brzydoty, jak i dobro różnił od zła. Był lojalny, wstawiał się za Ligią i Winicjuszem, dotrzymywał danego słowa i potrafił zrozumieć nawet inną religię. Bronił chrześcijan, gdy padł na nich wyrok śmierci, narażając swoje życie.  Cezar bardzo cenił i lubił Petroniusza, uważał się za jego przyjaciela, wierzył, że tylko on mówi prawdę o jego dziełach, że on jedyny rozumie sztukę. Gajusz natomiast w opiniowaniu poezji Nerona nie był do końca szczery, ale był pewny siebie, nierzadko krytykował. W głębi duszy patrycjusz nienawidził tworów cezara, co wyznał mu w ostatnim liście przed śmiercią.  Petroniusza uważam za bohatera pozytywnego i szlachetnego. Imponował mi swą mądrością i odwagą, a także wiernością i oddaniem. Kochał Eunice, wyzwolił ją, pojął za żonę, uwolnił niewolników. Popełnił samobójstwo z rozkazu Nerona, wraz z ukochana podcięli sobie żyły. Wraz z Gajuszem w Rzymie zginęła poezja i piękność.