witamy w Auschwitz birkenau - najwiekszym cmentarzu europy. takimi słowami wita nas na wstępie przewodnik. przekraczamy brame z napisem arbeit macht frei i rozpoczynamy zwiedzanie. przewodnik szczegółowo przedstawia nam życie codzienne więźniów. opowiada jak nieludzko byli traktowani. przechodzmy do kolejnych pomieszczeń, gdzie widzimy tony ludzkich włosów, okularów, przedmiotów codzennego uzytku. najgorszy jest jednak widok maleńkich dziecięcych ubranek. przechodząc korytarzami spglądamy na setki fotografii przedstawiających byłych więźniów obozu; wychudzeni, przerażeni. patrząc na nie zastanawiamy się czym oni sobie na to zasłużyli... swoim pochodzeniem, czy moze poglądami, które dla hitlera były złe? zastanawiamy sie jak jedna osoba moze decydować o zyciu milonow.... idąc dalej czujemy narastjące przerażenie, bo co moze być gorszego od tego co już widzieliśmy? kolejny blok, kolejne drzwi i szok.... podziemia. to tutaj karceni byli więżniowie. przechodzimy do krematorium. trzy piece, nic wielkiego, gdzyby nie fakt ze to tutaj palone były ludzkie zwłoki. przewodnik mówi nam ze konczymy wizyte w oświęcimiu i jedziemy do brzezinki gdzie mieśći sie drugi obóz. po chwili jesteśmy na miejscu. dookoła ogrodzenie z drutu kolczastego, pola, a pomiedzy nimi hula wiatr. bagna, rozpadające się baraki, bez podłóg, trzypietrowe prycze, brud, zimno. aż strach o tym myśleć. co przezyli ci ludzie? jak oni to znieśli? teraz przechodzimy pod pomnik poświęcony ofiarom. zpalamy znicz i pogrązamy się w zadumie, oddajemy hołd tym którzy odeszli. w zamyśleniu i ciszy wracamy do autokaru, by jescze raz zastanowić się nad tym jak ludzie mogli być tak okrutni dla innych. PRZEPRASZAM ZE NIE MA DUŻYCH LITER ALE TO Z SZYBKOŚCI ;)
