Główny bohater był egocentrykiem, patrzył na świat przez pryzmat marzeń i poezji, a jego uczucia były pełne kontrastów. Próbował utożsamić się z jakimś literackim wzorcem. W danym fragmencie szczególnie widać jak Werter jest nieszczęśliwy i odczuwa niezrozumienie za równo z powodu braku akceptacji szlachty jak i nieodwzajemnionego uczucia Loty. Miłość wypełnia go całkowicie, początkowo piękna, jednak opętuje duszę młodzieńca. Ukochana jest dla niego uosobieniem doskonałości. Idealną miłość Werter wyniósł z książek, do których tak często zaglądał. Jego cierpienia mają skutek również na podłożu fizycznym. Bohater dostrzega analogie między własnymi przeżyciami, a naturą, która pomaga mu uspokoić wnętrze. Jednak świat staje się coraz bardziej wrogi dla Wertera. Piękna przyroda zmienia się w żywioł, niszczący miejsca, z którymi wiązał wspomnienia chwil szczęścia. Powódź zalewa altanę, gdzie spotykał się z Lotą. Miłość przeradza się w niszczącą siłę, która coraz bardziej wyniszcza wrażliwą psychikę Wertera. Tęskni za wyciszeniem i spokojem, ale nie jest w stanie się opanować. Dzieli się z przyjacielem myślami o samobójstwie, które uważa za ratunek od więzienia jakim stało się dla niego życie, ale brak mu odwagi na definitywne podjęcie tak ważnej decyzji. Cały czas myśli i wspomina ukochaną. wysuwa wnioski o nietrwałości szczęścia i zaczyna się poddawać. Odczuwa bezsens egzystencji i przestaje widzieć sens dalszego życia. Werter był postać ze skomplikowaną i bogatą osobowością. Nadmierna wrażliwość ostatecznie gubi go, sprawiając, że wszelkie doznania są dla niego silniejsze niż w rzeczywistości. Jego życie, wypełnione miłością i cierpieniem kończy się samobójstwem, które wydawało mu się jedynym możliwym rozwiązaniem. Być może gdyby nie był tak skoncentrowany na sobie, mogłoby się to skońćzyć inaczej. Z całą pewnością jest to powieść o przeżyciach wewnętrznych bohatera.
