Na fizjonomię miasta składa się jego układ przestrzenny oraz styl zabudowy. Układ przestrzenny miasta zależy od okresu, w którym powstało. Wielkie miasta na całym świecie upodabniają się do siebie, przejmując fizjonomiczne cechy miast północnoamerykańskich. Miasta europejskie – ich centrum zajmuje historyczna „starówka”, wąskich ulicach z rynkiem, przy którym znajduje się ratusz. Do starówki przylegają młodsze dzielnice o cechach śródmiejskich. Najbardziej na zewnątrz położone są osiedla mieszkaniowe oraz dzielnice przemysłowe. Miasto muzułmańskie – centrum zajmuje arabska medina z muzułmańską architekturą domów mieszkalnych, meczetami i minaretami. Ulice są tu wąskie, kręte i często kończące się ślepo. Domy mieszkalne nie posiadają okien od strony ulicy. Miasta afrykańskie – bardzo wyraźne są dzielnice funkcjonalne – przemysłowa, handlowa, administracyjna. Cechą charakterystyczną są różnice tkwiące w zabudowie dzielnic mieszkalnych ludności białej i czarnej. W rozwijających się miastach wschodniej i południowo-wschodniej Azji widoczne są niektóre cechy miast amerykańskich. Powstają nowoczesne dzielnice śródmiejski. W krajach słabo rozwiniętych gospodarczo miasto jest miejscem nadziei na poprawę warunków życia. W krajach słabo rozwiniętych, w krajobrazie wielkich miast znaczące miejsce zajmują slumsy. Wskaźnik urbanizacji – procent ludności miejskiej w stosunku do ogólnej liczby mieszkańców. (napływ ludności wiejskiej do miast) Urbanizacja – powolna koncentracja ludności w miastach oraz centralnych strefach aglomeracji spowodowanej zwiększeniem się zapotrzebowania na siłę roboczą w rozwijającym się przemyśle i usługach. Megamiasta – ogromne miasta liczące po kilkanaście milionów mieszkańców. Przyczyny eksplozji miast – przeludnienie wsi w wyniku bardzo dużego przyrostu naturalnego. Powoduje głód na ziemie i narastanie nędzy. Wywołuje falę migracji ludności do miast, w których szanse na zdobycie pracy jest znacznie większe. Slumsy – dzielnice biedy. Nędzne, niewielkie domy, najczęściej pozbawione kanalizacji i bieżącej wody, a niekiedy także elektryczności. Dzika urbanizacja – powstawanie rozległych obszarów zabudowy mieszkaniowej pozbawianej standardowego wyposażenia technicznego, lokalizowanej głównie w strefie podmiejskiej miasta centralnego. Charakterystyczną cechą wielkich aglomeracji w krajach wysoko rozwiniętych jest ucieczka zamożnych mieszkańców z centrum na obszary podmiejskie. Aglomeracja - intensywny napływ ludności wiejskiej, znajdującej prace w rozwijającym się przemyśle. Zespoły miast składające się kilku lub kilkunastu miast tworzących wspólnie jeden „organizm miejski” Aglomeracja monocentryczna – centrum stanowi dominujące wielkościowo i funkcjonalnie miasto, w którym rozwój budownictwa mieszkaniowego mieszkaniowego usług był wolniejszy niż koncentracja miejsc pracy w zakładach przemysłowych. Aglomeracja policentryczna – konurbacja – występowanie w pobliżu siebie kilku równorzędnych miast. Żadne z nich ni dominuje nad pozostałymi, wspólnie tworzą zwarty zespół osadniczy. Megalopolis – strefy podmiejskie poszczególnych zespołów połączone ze sobą tworzą miasto-olbrzym Kryzys śródmieścia – dekoncentracja przemysłu i usług. Pogłębia się w wyniku napływu do centrum miasta ubogiej ludności. Suburbia – napływ zamożnej ludności na tereny stref podmiejskich powoduje przekształcenia podmiejskich wsi w przedmieścia. W systemie osadniczym Polski można wydzielić trzy podsystemy: - wielkie zespoły miejskie - miasta o znaczeniu regionalnym - małe miasta i wsie System osadniczy Polski charakteryzuje się: - równomiernym rozmieszczeniem jednostek osadniczych - ilością dominującą małych miast - niewielkim zróżnicowaniem wielkości miast średniego i wyższego szczebla - brakiem wyraźnej dominacji miasta stołecznego nad pozostałymi aglomeracjami. W Polskich miastach przemysł przestaje być dominującym czynnikiem decydującym o ich rozwoju. Największe zespoły miejskie wkroczyły w fazę dezurbanizacji. W osadnictwie wiejskim największe zmiany zachodzą na terenach bezpośrednio sąsiadujących z dużymi aglomeracjami. Urbanizacja -rozwój i rozbudowa miast. Zespół przemian ekonomicznych, społecznych, kulturowych i przestrzennych, prowadzących do rozwoju miast i obszarów miejskich oraz wzrostu liczby ludności miejskiej i jej udziału w liczbie ludności państwa bądź regionu. Skutki pozytywne urbanizacji: • łatwiejszy dostęp do pracy • możliwość wyboru pracy • istnienie instytucji oświatowych, kulturowych, opieki zdrowotnej, finansowych, ubezpieczeniowych • szybkie komunikowanie i przemieszczanie się ludzi Skutki negatywne urbanizacji: • przeludnienie • przestępczość • bezrobocie, bezdomność • deficyt wody pitnej • degradacja środowiska • głód i obniżenie jakości życia • choroby Konurbacja - typ aglomeracji miejskiej. W szerokim rozumieniu dzieli sie na konurbacje, aglomeracje policentryczne oraz miasta bliźniacz
Witam potrzebuję Referat z :
Miasta Europejskie Urbanizacja.
Za dobry referat daje naj.
Odpowiedź
Dodaj swoją odpowiedź